Deze krantenlezer staat in Enschede.

Er staat ook zo’n beeld in Doetinchem en in Oldenzaal. Ik kom vaak in Doetinchem en heb daar het beeld ook al diverse keren gefotografeerd. Maar nooit lukte het me om er een mooie foto van te maken. Het beeld staat voor de oude redactie van De Gelderlander, nu een café met een groot terras.  De tafels en stoelen staan daar nogal in de weg. In Enschede was er beter met de achtergrond te dealen.

De Krantelezer is gemaakt door Don Dekker, 1979.
In Enschede voor Dagblad Tubantia / Twentsche Courant, in Doetinchem voor De Gelderlander.

Al een paar jaar geleden kwam dit beeld eens langs op de televisie. Iemand van De Telegraaf werd geïnterviewd voor het hoofdkantoor van de krant. Ik had het ergens in mijn achterhoofd opgeslagen, maar niet genoteerd op mijn lijstje ‘nog te fotograferen beelden’. Dus… vergeten.
Tot ik een paar weken geleden voor mijn werk in die buurt moest zijn, en deze krantenlezer ineens uit een verborgen hoekje in mijn hoofd tevoorschijn kwam. Ik ben er meteen even langsgelopen, en inderdaad zit deze lezende man pal voor het Telegraaf-kantoor. Camera had ik natuurlijk niet bij me, maar toen ik deze week daar weer in de buurt moest zijn, heb ik m’n toestel meegenomen.

Het beeld is in 1992 aangeboden door het personeel en de gepensioneerden, ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan van De Telegraaf. De makers zijn Frans en Truus van der Veld.

Ik was in Parijs… Normaal gesproken zeg je dat met een brede glimlach. Parijs, heerlijk, wie wil daar nu niet naar toe. Maar ik was er op 13 november, tijdens de aanslagen.
De dag begon zo gewoon. In het zonnetje lekker door de stad geslenterd, op een terrasje koffie gedronken, foto’s gemaakt van een lezend beeld dat nog op mijn lijstje stond: Gutenberg.

’s Middags moest mijn dochter werken – ze is au pair – en heb ik haar en de kindertjes gezelschap gehouden. ’s Avonds lekker gegeten, nog een wijntje op een terrasje. Parijs zoals Parijs hoort te zijn.
Voor de zaterdag hadden we een heel progamma uitgestippeld. Naar de markt, een mooie boekwinkel, nog een lezend beeldje en ’s middags naar Paris Photo, want daar kwam ik eigenlijk voor. Het ging allemaal niet door. Musea dicht, geen markten en de Parijzenaars werd geadviseerd niet de deur uit te gaan.
We hebben een tijd zitten dubben, blijven we thuis of durven we toch de straat op. Je kunt ook niet eindeloos binnen blijven zitten.
Uiteindelijk zijn we toch maar gaan wandelen. De Champs Elysées was rustig, weinig mensen bij de Arc de Triomphe, wonderlijke ervaring op een zaterdagmiddag. Maar bij Saint Germain de Prés was het normaal druk, veel mensen op straat en in de café’s. Gaat Parijs dan toch gewoon door?

Ook wij pakten de draad weer op. ’s Avonds hebben we in een prachtig restaurant gegeten: Mollard. Geen afbeeldingen van lezende mensen, maar wel schitterende tegelplateau’s in Art Nouveau. Op hun website staan mooie foto’s.
Zondag zijn we naar de Bibliotheque Nationale gegaan. Twee jaar geleden was ik daar al langs gelopen voor een lezend beeld, maar het gebouw stond toen van boven tot beneden in de stijgers.
Dit jaar had ik meer geluk; er werd nog wel gewerkt, maar het grootste deel van het werk zat erop en dit reliëf was weer mooi opgeknapt.

Veel mensen associëren Laurens Janszoon Coster met Haarlem. Dit beeld staat inderdaad in Haarlem, maar niet op de Markt. Daar staat de -veel bekendere- oudere Coster. Deze jonge Laurens staat voor het Stedelijk Gymnasium. En het leuke is, naast de onlosmakelijke drukletter A in zijn ene hand heeft hij in zijn andere hand een opengeslagen boekje.

Op de sokkel staat de tekst: Ae. M. S. Laurentio Costero, Harlemensi., Viro Consulari, Typographiae, Inventori Vero, Monumentum hoc, Erigi curavit, Collegium medicum, Anno mdccxxii: Opgericht ter ere van Laurens Coster uit Haarlem, een waardig man, uitvinder van de boekdrukkunst, door het Collegium Medicum, 1722

Stenen beeld van Gerrit van Heerstal, 1722 – Prinsenhof Haarlem

Dit beeldje in Parijs, op het Square des Arènes de Lutèce, had ik twee jaar geleden willen fotograferen. Ik stond toen op dezelfde plaats als nu, ook het beeld stond er – onbeweeglijk als altijd – maar het was helemaal beklad.
Gelukkig is ze in de tussentijd in bad geweest. Ze glom weer.

Enige overgebleven deel van een groter monument ter nagedachtenis aan Gabriel Martillet,
onder meer burgemeester van Saint Germain en Laye, eind 19e eeuw. 

Van dit reliëf wist ik alleen dat het in de Rue de Passy hing, maar niet waar. En de straat is lang, van de grootte had ik geen idee, en of het op ooghoogte hing of juist hoog, ik wist het niet.
Met Robert samen de straat afgespeurd, hij aan de ene kant, ik aan de andere kant.
Het lezende meisje hing al redelijk aan het begin van de straat, bleek aardig groot en hing gewoon op de begane grond, op de gevel van een ‘Ecole de filles’. Hoe moeilijk kan het zijn!

Waar is de kans groter op lezende beelden dan rondom een bibliotheek.
In Berlijn staan op de Staatsbibliothek aan Unter den Linden een flink aantal beelden. Tot mijn schrik stond een groot deel van de bibliotheek in de stijgers, deze zomer. Gelukkig waren een aantal beelden toch nog te zien boven de bouwwerkzaamheden. En met mijn nieuwe telelens kon ik ze goed in beeld krijgen.
Veel geleerde heren met een boek of boekrol. Daarmee wordt de geschiedenis van het boek mooi verbeeld – een soort stripverhaal. Maar nauwelijks een vrouw te bekennen tussen al die mannen.

Ja toch, eentje: de bibliothecaresse. Ze stempelt de boeken die uitgeleend worden. Typisch vrouwenwerk.

Na allemaal lezende mannen bij de bibliotheek, toch ook een lezende vrouw gevonden in Berlijn. Op de Gendarmenmarkt zit ze.

Schillerdenkmal, Gendarmenmarkt

Valencia stond al een tijdje op mijn verlanglijst; deze voorjaarsvakantie was het dan zover. En als ik tegenwoordig met vakantie ga, speur ik eerst het internet af op lezende beelden.
Valencia bleek een kunstenaar te hebben die veel van lezen hield, hij had wel drie beelden met een boek gemaakt: Esteve Edo. Het mooiste beeldje vind ik Niña leyendo. Ze was snel gevonden, want ze stond prominent in een plantsoentje.

De andere twee beeldjes moesten volgens de beschrijving in een park staan, maar waar in het park vertelde het verhaal niet. Nadeel van een park blijkt dan ineens dat er overal heggetjes, verscholen prieeltjes en afgelegen hoekjes zijn die het zoeken niet makkelijk maken. We hadden de moed al bijna opgegeven toen we toch een beeldje vonden. Inderdaad achter een heg.

Nu het derde beeld nog. Bij het terras liet ik een serveerster een plaatje zien van het beeldje dat ik zocht, maar mijn Spaans is niet zo best, en in Valencia spreken de mensen nauwelijks Engels. Wel zijn ze ontzettend behulpzaam. De vrouw liep meteen met me mee, maar niet naar een plek in het park, maar naar een soort opslagruimte. Met gebaren en twee woorden Engels probeerde ze me iets uit te leggen. Wat ik ervan begrepen heb: dit derde beeldje stond in het atelier voor reparatie.