Deze oma vertelt haar kleinkind de Venrayse verhalen. Je kunt zelf ook meeluisteren; op de sokkel staan qr-codes naar de mooie verhalen uit deze Limburgse stad.
Venray heeft een rijke historie. Van een katholiek bolwerk met diverse kloosters in de 17e eeuw tot de hoofdstad van de psychiatrische zorg in het zuiden van ons land.
Venrayse verhalen van Marie-Claire Krell is geplaatst in 2012 en staat aan de Westsingel.
Theodoor Dorren wijst toeristen de weg. Geen stadsgids via een app op je mobieltje of een gids die je via een oortje de informatie verschaft. Hij doet het nog ouderwets met een boek met plaatjes.
In 2010 was het 125 jaar gelden dat VVV Zuid-Limburg in Valkenburg aan de Geul werd opgericht. Deze vereniging voor Vreemdelingen Verkeer was de eerste organisatie in haar soort in Nederland en leidde tot het, breed vertakte, Nederlandse VVV-netwerk.
Ter herinnering aan dit VVV-jubileum werd in dat jaar deze beeldengroep geplaatst waarin de mede-oprichter van de VVV, Theodoor Dorren, een belangrijke rol speelt. Het toeristengezin staat voor heden en Theodoor Dorren voor het verleden. Dorren wijst de weg. Hij toont een boekje met de bezienswaardigheden. Het is een dik boekje, want er is veel te zien in Zuid-Limburg.
Theo Dorrenplein in Valkenburg
Met de Drielandentrein maken we een uitstapje naar Luik. Het station is fenomenaal, maar dan heb je het mooiste van Luik ook wel meteen gehad (vind ik).
Met wat speurwerk vind ik er toch nog een boekenbeeld: Edouard van Beneden, hoogleraar zoölogie aan de Universiteit van Luik. Hij staat hier voor het Aquarius Museum met een boek in zijn hand.
En in de Sint Pauluskerk staan deze twee heiligen met boek. Eentje staat wel heel erg weggestopt onder de trap. Was hij niet zo geliefd?
Twee heiligenbeeldjes kwam ik tegen op mijn wandelingen door Maastricht.
Sint Arnoldus – ambachtsheilige van de bierbrouwers – in de Boschstraat en de heilige Lambertus – bisschop van Maastricht – in de Bredestraat.
Amersfoort is een leuke stad met een mooi oud centrum, maar veel lezends ben ik er nog niet tegengekomen. Het eerste lezende beeldje zag ik bij toevel in het Soesterkwartier, op een hoekje in de Matthias Withoosstraat. Ik denk dat het een oude pastorie is geweest.
Ze heeft niet het rustigste plekje uitgezocht om haar boek open te slaan. Achter, naast en voor haar, overal winkels, terrasjes en langslopende mensen met volle tassen. Maar ze zit verdiept in haar boek en lijkt van het rumoer om haar heen geen last te hebben.
Die lesende, is haar naam. En ze zit in Aken op de hoek van de Buchkremerstraße en de Ursulinerstraße.
Je loopt er bijna aan voorbij, het is maar een klein gedenkteken in een rustig straatje, om de hoek van de hoofdingang van het Catharinaklooster.
Het is een eerbetoon aan een Hongaarse theoloog János Apáczai Csere, die in 1651 aan de voormalige Universiteit van Harderwijk is gepromoveerd. Het hangt in de Academiestraat.
Op het Kerkplein vind ik nog een mooi boekentafereel, boven de deur van het voormalig Burger Weeshuis. Het jongetje houdt de Bijbel onder zijn arm geklemd, het meisje heeft een boekje in haar hand met de jaartallen 1554 – 2014.
Vijf jaar geleden fotografeerde ik bij het Zandsculpturenfestijn een paar zandsculpturen met boek. Dit jaar staat het festijn in Garderen in het teken van verhalen. Dus ging ik opnieuw kijken, en foto’s maken.
Er waren én beelden waarin boeken een belangrijke plaats innamen én beelden die verhalen uitbeelden.
De kinderen volgen de Rattenvanger van Hamelen.
De Grote Vriendelijke Reus
Als je begrijpt wat ik bedoel…
En dit verhaal behoeft geen verdere uitleg.
Vanuit Ortisei gaan we door naar Kastelruth, een ander plaatsje in het Val Gardena. In de kerk tref ik daar de heilige Anna die Maria leert lezen.
In de grote plaatsen Bolzano en Merano heb ik niet veel lezende beelden gevonden, maar diep in de bergen, in Val Gardena, heb ik meer geluk. Het zijn vooral heiligenbeelden, maar ze lezen. In Ortisei vind ik deze muurschildering.
Cësa Brida is geen Italiaans of Duits, de twee talen in Zuid-Tirol. Het zal dus Ladinisch zijn, de derde taal die in dit deel van Italië wordt gesproken. Cësa betekent Huis, wat Brida betekent kan ik niet achterhalen, want het Ladinisch is nog niet opgenomen in Google Translate. Ik denk dat het Bruid betekent. Bruidshuis. En dan niet in de betekenis van een modehuis voor bruidsjurken, maar in de betekenis van klooster, waar de bruiden van Jezus wonen.
Iets verderop, boven de ingang van een klein kerkje, vind ik dit beeld.
De heilige Antonius, patroonheilige van vrouwen en kinderen, armen, bakkers, mijnwerkers, het huwelijk, reizigers, verliefden én van de verloren voorwerpen.
Onder zijn naam staat Preia per Neus. Ook dat zal Ladinisch zijn, want als ik het in Google Translate zet, komen er geen vertalingen uit.