We gaan heel even de grens over, naar Zwitserland. Zo levendig als zelfs de kleinste Italiaanse dorpjes zijn, zo stil was het in dit Zwitserse Müstair. Een postkantoor, een winkeltje, veel hotels, deels gesloten, en een groot klooster: Clostra San Jon. Maar geen mensen.
De non heeft er dus weinig bekijks met haar bijbel in de aanbieding.
Waarom deze goede man in een stil hoekje weggestopt staat in Bolzano, is mij niet duidelijk. Deze Geremia Bonomelli was eind 19e begin 20e eeuw episcopus, of te wel bisschop in de regio Lombardije-Venetië. Bolzano ligt niet in deze streek. Hij wordt geroemd omdat hij zich inzette voor de Italiaanse emigranten. Zuid-Tirol was toen nog geen Italië, dus wellicht heeft hij de mensen die naar Oostenrijk emigreerden hier toen ondersteund.
Vertaling van het opschrift Adest monet ad bonum urget: Hij is aanwezig en spoort ons aan om goed te doen.
Het beeld staat op het Piazza Silvius Magnago – Silvius-Magnago-Platz in Bolzano – Bozen.
Na Oostenrijk gaat de reis verder naar Italië, Zuid-Tirol. De streek is niet dik bezaaid met boekenbeelden, maar in Meran weet ik twee lezende beelden te staan. Keizerin Sissi is hier meermalen geweest om te kuren, en dat moest natuurlijk vereeuwigd worden.
Er staat een beeld van haar in het stadspark Elisabethpark.
En iets buiten de stad, bij kasteel Trauttmansdorff, is ze ook vereeuwigd. In dit kasteel heeft ze diverse keren gelogeerd.
Op het monument staat gebeiteld: Zur erinnerung an den Aufenthalt seiner Majeztaet des Kaisers und Koenings Frans Jozef I und Ihrer Majestaet der Kaiserin und Koeningin Elisabeth in Schlosse Trauttmansdorff in den Jahren 1870/71 und 1889.
Meran – of op z’n Italiaans Merano – is ruim vier eeuwen de hoofdstad van Tirol geweest. Na de Eerste Wereldoorlog werd het overgedragen aan Italië. Italiaans werd de verplichte taal, Duits mocht niet meer gesproken worden in het openbaar. Pas in de jaren 50 werd Duits weer toegestaan en werd het gebied officieel tweetalig.
Wat doet deze van oorsprong Nederlandse Peter Kanis in de Dom St. Jakob in Innsbruck?
Petrus Canisius werd geboren in Nijmegen, begin 16e eeuw. Hij heeft een lange staat van dienst. Als Jezuïet speelde hij een belangrijke rol in de Contrareformatie, een reactie op de protestantse Reformatie – ingezet door Luther en Calvijn. Hij kreeg de taak om de Katholieke leer in lekentaal uit te leggen, om zo de onwetendheid onder katholieken te bestrijden. Dit deed hij in de vorm van een soort vraag- en antwoordenboekjes, zijn beroemde catechismussen. De catechismussen beleefden meer dan duizend herdrukken en werden in 26 talen vertaald. Het is daarmee een van de meest herdrukte boeken in de Nederlandse geschiedenis. Tot halverwege de twintigste eeuw werden zijn catechismussen gebruikt in de kerk en op scholen.
Daarnaast heeft hij in diverse plaatsen in Europa scholen opgericht, onder andere in Innsbruck.
Keizer Maximiliaan (1459-1519) gaf zelf opdracht tot de bouw van de Hofkirche in Innsbruck en zijn grafmonument. De rijkbewerkte tombe staat middenin de kerk, maar zijn graf is leeg. Maximiliaan liet bij testament weten dat hij bijgezet wilde worden in de hofkapel van zijn geboortestad Wiener Neustadt, in het oosten van Oostenrijk.
De tombe wordt omringd door 28 bronzen beelden, de mannen allemaal in legeruitrusting, de vrouwen in rijkversierde jurken met een boekje in hun hand. Het zijn gebedenboekjes; ze laten zien dat de vrouwen vroom en diepgelovig zijn en ze geven tegelijk hun rijkdom weer. De boekjes zijn een uiting van luxe.
De dame hieronder is Hertogin Kunigunde van Beieren, de zus van Maximiliaan.
Dit is Elisabeth von Görz-Tirol, hertogin van Oostenrijk
Dit is de eerste echtgenoot van Maximiliaan, Maria van Bourgondië
En de voorste dame in deze rij is Zimburgis von Masovien, de oma van Maximiliaan.
Het zijn al oudjes, deze foto’s, want deze badgasten liggen al lang niet meer te zonnen op de Zuidas. Ik kwam de foto’s weer tegen bij een zoekactie, en ze hebben nog nooit op m’n blog gestaan.
Joy of Life en is van Matthijs Bredewold & Ulrik Kristensen, ArtZuid 2011
Het Hospital Sant Pau is het bekendste ziekenhuis van Barcelona; Gaudi overleed er.
Op het terrein van het Hospital vond ik twee beelden met boek, waarschijnlijk heiligen, gezien hun habijt.
Het valt mij op dat veel boekenbeelden hun boek vast hebben met een vinger tussen de bladzijden, alsof ze net gestopt zijn met lezen en met hun vinger aangeven waar ze gebleven zijn in het boek.
In Barcelona staat dit boekenbeeld. Het is lastig te fotograferen want overal is de achter grond druk met gebouwen, mensen en verkeer; het staat op de kruising van Passeig de Gràcia en Gran Via.
Het beeld is opgedragen aan het oude boekverkopersgilde van Catalonië.
Het lijkt erop dat er steeds in september nieuwe schrijvers worden toegevoegd aan het beeld.
Het beeld is van Joan Brossa en is geplaatst in 1994.
Deze drie mannen staan niet over de krant gebogen om het laatste nieuws te bespreken. Dit zijn drukkers die de drukproef controleren.
Het zijn de drukkers van Senefelder Misset in Doetinchem.
Beeld is aangeboden door Herman Vermeer en staat in de Burgemeester van Nispenstraat, voor het stadsmuseum.
Een heel enkele keer gebeurt het me nog, dat ik in Amsterdam een boekenbeeld tegenkom dat ik niet ken. Deze week liep in te dwalen rond de Linnaeusstraat en las op een bordje de Oetewalerstraat. Ik had nog nooit van deze straat gehoord. Nu ja, straat, eerder een straatje, maar een heel grappige naam. En nog leuker werd het toen ik daar ook nog een boekenbeeld ontdekte. Een beeld met een roerige geschiedenis zelfs.
Muziek en vreugde heet het en is gemaakt door kunstenaar Bart van Hove, ter verfraaiing van de gevel van de Amsterdamse Stadsschouwburg aan het Leidseplein.
De twee architecten hadden bij een verbouwing in 1874 al ruimte overgelaten voor een beeldengroep, maar daar was na de verbouwing geen geld meer voor. Toen het gebouw rond 1880 opnieuw verbouwd moest worden, werd voorgesteld om voor die ruimte alsnog beelden te laten maken. Van Hove leverde in totaal zes beelden. De beelden waren net geplaatst toen er op 20 februari 1890 in de schouwburg brand uitbrak.
Bij deze brand ging vrijwel het hele gebouw in vlammen op, slechts een paar geblakerde muren bleven over. Twee beelden konden nog worden gered: ‘Muziek en vreugde’ en ‘Comedie allegorie’.
De twee beelden begonnen een zwerftocht door de stad. Van 1950 tot 1987 stonden ze in de tuin van Beatrixoord aan het Oosterpark. Vervolgens belandden ze op de gemeentewerf in afwachting van nieuwe plaatsing. Na een renovatie werd Muziek en vreugde geplaatst in de tuin van het stadsdeelkantoor van Amsterdam-Oost aan de Linnaeusstraat 89. Toen het stadsdeel later een nieuw kantoor betrok aan de Oranje-Vrijstaatkade bleef Muziek en vreugde staan waar het stond.