Wat kun je nu beter doen terwijl je op de trein zit te wachten, dan lezen. Glaasje Aperol Spritz erbij. In het zonnetje. Door de ramen zie je de trein al komen.

Sigaret in haar ene hand, mobieltje in haar andere hand, neus in de zon.
Deze lezende Barcelonese vond ik wel heel mooi passen in haar omgeving met haar oranje trui.

Mycelium Media heet dit kunstwerk met twee lezende wezens. Het is te zien bij de Papier Biënnale in CODA Apeldoorn. 

Mingus Janssen toont hier het kantoor van Mycelium Media, een door hem opgerichte uitgeverij die infiltreert in bestaande vormen van nieuws. Hij is geïnteresseerd in niet-menselijke perspectieven. Hoe denken bloemen, planten en dieren over klimaatverandering. Mingus Janssen maakte voor CODA een nieuwe editie van zijn Non-Human Newspaper die ingaat op de gevolgen van vermesting en verzuring voor het ecosysteem van de Veluwe. Wat vindt de Veluwe er eigenlijk zelf van?

De laatste tijd ben ik helemaal van het 5-letterspel. Bijna dagelijks doe ik wel even een spelletje. Bij het raden van deze drie woorden, was ik dubbel blij.

Nog een mooie verhaal dat we in de metro zagen hangen.

Mijn vader leest hardop
Mijn vader heeft mij leren lezen: ik las een klein stukje voor aan hem, in ruil daarvoor vertelde hij mij een verhaal. Hij heeft me ook van boeken leren houden, en dat deed ik op de beste manier: door ze hem te laten lezen.
Mijn vader leest hardop. Een van mijn meest levendige jeugdherinneringen is die van zijn stem die vanaf de plek waar hij zat te lezen, te horen was in het hele huis. Terwijl ik en mijn broer Alfredo vioolspeelden, drong de stem van mijn vader onze oren binnen, en daarmee het verhaal uit het boek dat hij in handen had. Mijn zussen Teresa en Cristina delen deze herinnering: ons huis was vol woorden. Mijn vader vertelde dat hij hardop begon te lezen toen hij de lerarenopleiding deed. Daar sloot hij vriendschap met een blinde jongen. Hij begon toen hardop te studeren, zodat zijn vriend ervan kon profiteren. Jaren later leerden wij via de stem van mijn vader zijn boeken kennen. We begrepen de verhalen nog nauwelijks, maar via zijn stem vulden onze hoofden zich met personages, beelden en ideeën. Zonder dat we stopten met vioolspelen.

In de Barcelonese metro staat te lezen dat wij evolueren.
We moeten netjes rechtop gaan zitten. (En een boek lezen!)

Ook in de metro van Madrid speelt de lezende mens een rol ’tiempo y espacio para el dialogo’ oftewel: tijd en ruimte voor de dialoog.

Dit boek moet wel heel boeiend zijn…
Ik hou ook erg van lezen, maar met zo’n uitzicht kijk ik toch liever naar de bergtoppen. Het boek komt later thuis wel weer.

Een sprookjesbos met een feeëriek lezertje.