St. Mary ook in Sydney

In Sydney staat St. Mary Mackillop met twee lerende kinderen aan haar voeten. 
Ze heeft inmiddels zo haar sporen verdiend, dat de kathedraal waar ze voor staat naar haar is vernoemd: Saint Mary’s Cathedral.

Does the library have a ghost?

Does the library have a ghost? vroeg onze gids?
Heeft de bibliotheek een geest? Of moet je het verhalen met ziel of spook?
Deze bibliotheek wel, zo vertelde ze. En die moet je niet voor de voeten lopen, want als je dat doet, gooit hij alle boeken uit de kast. Daarom blijft deze kast leeg. Daar huist ’the ghost’.

We staan in de State Library of Victoria, in Melbourne. Prachtige bibliotheek, gebouwd naar New Yorks voorbeeld, met een koepelzaal die is ingedeeld als een wiel. Tot mijn verbazing mocht je overal fotograferen, mocht je bijna alle lees- en boekenzalen in en was er nergens tassencontrole. Dat is in veel Europese bibliotheken wel anders, zeker na de aanslagen in Parijs.

Onze gids wist ons veel leuke weetjes te vertellen.
Toen de bibliotheek werd opgericht, halverwege de 19e eeuw, in de tijd dat Australië nog weinig gecultiveerd was, golden er twee regels als je in de bibliotheek wilde je komen lezen: je moest 14 jaar zijn of ouder én je moest schone handen hebben. Verder was iedereen welkom. En dat is nog steeds zo. Overigens zijn ook kinderen van harte welkom, maar wel onder begeleiding.
Een heel belangrijk onderdeel van de Library is het familie-archief, met bijvoorbeeld van alle begraafplaatsen een overzicht van alle graven. Veel Australiërs zijn erg geïnteresseerd in hun achtergrond en doen veel genealogisch onderzoek.

We wisten zelfs Elke en Bas te interesseren voor een kort bibliotheekbezoekje. Vooral de techniekboeken hadden hun aandacht. 

De Heilige Mary in Melbourne

In Melbourne twee beelden van St. Mary Mackillop. We zullen haar later in Sydney ook nog tegenkomen. In Adelaide staat ze ook, maar dan zonder boek. 

Mary Mackillop (1842-1909) was een zuster van het Heilig Hart en patrones van Australië. 

Hier als oudere non staat ze voor de St. Patrick’s Cathedral.
Even verder op, op de Campus van de Australian Catholic University, staat een jonge Mary. 

Mary MacKillop was van Schotse afkomst. Ze werd lerares in Australië en samen met pater Julian Tenison Woods richtte ze de Zusters van het Heilig Hart op als eerste Australische orde. De congregatie ontfermt zich over arme kinderen in afgelegen gebieden. Wanneer de plaatselijke bisschop de controle wil over de scholen en de orde, weigert Mary en wordt ze geëxcommuniceerd. Maar enkele maanden later krijgt ze gratie.
Haar werk is zo belangrijk geweest voor het onderwijs in Australië dat Mary in 1995 zalig werd verklaard door paus Johannes Paulus II. En op 17 oktober 2010 werd zij door paus Benedictus XVI heilig verklaard, ze is daarmee de eerste heilige in Australië.

Lezende beelden Down Under

We zijn in Adelaide, een van de zuidelijkste steden van Australië. We zijn hier naartoe gereisd omdat dochter Elke meedoet aan de World Solar Challenge. Een race met zonneauto’s 3000 km dwars door de outback van Australië, van Darwin in het noorden tot Adelaide in het zuiden. 
De race is voor Elke en hun zonneauto NunaX helaas nogal dramatisch geëindigd, 250 km voor de finish vatte de auto vlam en was binnen vijf minuten helemaal uitgebrand. Een treurig einde van zo’n spannend en intensief jaar, waarin het team van 16 Delftse studenten een auto heeft ontworpen en gebouwd. 
Maar om nu helemaal naar Down Under te reizen alleen voor de Solar Challange, is ook zo wat. We maken er een mooie reis van, inclusief een zoektocht naar lezende beelden.

In Adelaide heb ik maar één lezend beeld gevonden: Dame Roma Mitchell.

Dame Roma Flinders Mitchell was een Australische advocate, rechter en gouverneur. Mitchell was de eerste vrouw die diverse hoge functies bekleedde in Australië; zij was de eerste vrouwelijke rechter van het land en de eerste vrouw die een Queen’s Counsel was, een kanselier van een Australische universiteit, en ze was de gouverneur van een Australische staat. Mitchell wordt beschouwd als een pionier van de Australische vrouwenrechtenbeweging. 

De Library als koel toevluchtsoort

Singapore is heet, heel heet. Je bent dus bij voorkeur binnen, in ge-aircode winkelcentra, gekoelde footcoarts of koele openbare gebouwen. In de bibliotheek is het fijn toeven. Het is er aangenaam van temperatuur en lekker rustig. Er wordt echt in alle stilte gelezen.

En tussen alle boeken vond ik toch ook weer The dinner, in toch weer een andere uitgave dan de Engelse versie in Londen. 

Het diner in Airport Library

We zijn op weg naar Singapore en Australië. We vliegen dus vanaf de vertrekhal waar de Airport Library is. Daar loop ik dus graag even langs. Het is natuurlijk niet echt een bibliotheek in de ware zin des woords, want hoe zou je de boeken moeten terugbrengen die je daar leent. Wordt voor buitenlanders wel een heel hoge boete voor te laat inleveren. Hier staan boeken om te kijken: Nijntje aan zee, de catalogus van het Rijksmuseum of een fotoboek met The Canals of Amsterdam.

Er is ook een kast waar reizigers hun boeken mogen achterlaten. En kijk welk boek daar in de kast staat: het boek dat ik overal volg, Het diner in het Fins Illallinen. In Finland heb ik het vorig jaar niet kunnen vinden, maar het is me gewoon achterna gereisd.

Middelburgse lezers

Tegenover elkaar staan ze, deze twee beelden. Twee vrouwen aan de ene kant, twee mannen aan de andere kant van de brug. Ze vormen als het ware een erehaag voor wandelaars die de brug overlopen.

Het beeld is gemaakt door Liesbeth Messer-Heijbroek in 1956 en staat op de Langevielebinnenbrug in Middelburg, de brug voor het stadhuis. 

Sterfdag

Vandaag is de sterfdag van mijn vader. Gerard overleed precies 10 jaar geleden. Goed moment om z’n graf te bezoeken. 
Onderweg liep ik langs een paar lezende beeldjes, een mooie oude man (vader, opa) in z’n leunstoel en een lief engeltje, leunend tegen de grafzerk. 

Tijd voor lezen

‘Lekker lezen doe je in de trein’. Met deze slogan sponsort de NS diverse leescampagnes zoals de Boekenweek en de Kinderboekenweek. 
Wat past er dan mooier in de spoorwegmuseum dan een wachtende lezer. 

Hoge Raad der Nederlanden

De Hoge Raad der Nederlanden is de imposante naam van dit instituut, het hoogste rechtsorgaan van ons land. Voor het gebouw een zestal hooggeleerde heren (inderdaad, geen dames). Van links naar rechts zijn dit: Cornelis van Bijnkershoek, Ulricus Huber, Hugo de Groot, Simon van Leeuwen, Johannes Voet en Joan Melchior Kemper.
Achter het glas is een tekst van Hugo de Groot zichtbaar: UBI IUDICIA DEFICIUNT INCIPIT BELLUM (Waar rechterlijke beslissingen te kort schieten, begint geweld).

Twee van deze heren hebben een boek in hun hand (en verdienen dus een eigen plekje om deze website). De anderen zitten eigenlijk een beetje te nietsnutten. 

Hieronder is Johannes Voet (1647-1713), hoogleraar aan de Universiteit Utrecht en Universiteit Leiden. Hij heeft sjans zo te zien!

En hieronder is Hugo de Groot (1583-1645), rechtsgeleerde en schrijver (ja, en van die boekenkist)

In 1939 werden de zes standbeelden – toentertijd de belangrijkste vertegenwoordigers van het recht – geplaatst voor het kantoor van de Hoge Raad, dat toen gevestigd was op het Plein in Den Haag. De beelden werden met iedere verhuizing van de Hoge Raad meeverhuisd.
In 2016 werd het nieuwe gebouw van de Hoge Raad aan het Korte Voorhout geopend, en ook nu verhuisden de zes beelden mee.