Lezend mannetje vijf jaar later

Vijf jaar geleden was ik in Görlitz (de meest oostelijke stad van Duitsland). Ik zag daar dit lezende mannetje staan, met een menukaart in zijn handen. Ik maakte met mijn mobieltje een foto, want een echte camera had ik niet bij me. ‘Het toestel dat je bij je hebt is het beste fototoestel’ heeft iemand mij eens geleerd. Dus nam ik genoegen met een niet helemaal scherpe foto die jarenlang op mijn site heeft gestaan.
Dit jaar was ik weer in Görlitz en gelukkig stond mijn mannetje nog altijd op zijn oude plekkie. En dit keer had ik mijn echte fototoestel bij me – een goed toestel – en maakte ik opnieuw een foto: scherp en beter uitgelicht.

Vrouwen kopen geen boeken

Voor een keer geen foto, maar een ‘boekenverhaal’ van mijn moeder:

Mijn dochter is een bibliofiel, haar enige zonde is – zoals ze zelf zegt – dat ze veel boeken koopt, net als haar vader, die had ook een boekenkast vol. En net als haar grootvader die er prat op ging dat hij een prachtige bibliotheek had. Als haar opa op een veiling een boek zag dat hij graag wilde hebben kocht hij het, maar dikwijls maakte zo’n boek deel uit van een hele doos met boeken, waar hij dan ook aan vastzat. Maar boeken wegdoen kon hij niet, dus werden de boekenkasten voller en voller. Voor opa was een goed gevulde boekenkast onderdeel van zijn identiteit; hij liet er mee zien wie hij was, waar hij zijn geld aan uitgaf en waar zijn belangstelling naar uitging. ‘Toon mij uw boekenkast’ zei hij wel eens, ‘en ik zal zeggen wie gij zijt.’

Ook bij mijn dochter puilen de boekenkasten uit. Bibliofiel, dus. Zij werkt bij de bibliotheek en maakt ook zelf boeken. Onlangs klaagde ik er bij haar over dat het in onze leeskring gebruik is om alleen boeken te lezen die met weinig moeite in de bibliotheek te leen zijn. De filosofie daarachter is dat ook mensen met weinig geld mee moeten kunnen doen. Dat er ook sprake is van onderling lenen, doet hier niet aan af. Als ik dus een titel voorstel waarvan maar één exemplaar in de bibliotheek is, wordt mijn voorstel van tafel geveegd. Maar als ik zie wie er aan die tafel zitten, de één met een nog rianter (weduwe-)pensioen dan de ander, dan word ik narrig van de beperking die deze leeskring zichzelf oplegt.

Mijn dochter is niet verbaasd. ‘Mannen kopen boeken, vrouwen lenen ze,’ zegt ze. ‘Loop op zaterdagochtend maar eens een boekhandel in en je ziet er mannen. In de bibliotheek zien we vooral vrouwen. Vrouwen zijn niet gewend geld voor zichzelf uit te geven en lenen kost geen geld. Boeken maken bovendien geen deel uit van haar status. Maar vrouwen lezen wel meer dan mannen.’

Mariet van Zanten-van Hattum

Bonnen in de boeken

Voor m’n werk heb ik een aantal foto’s gemaakt van onze bibliotheken. Meestal zijn het overzichtfoto’s, maar details zijn soms zo sfeervol, zoals deze reserveringsbonnen in de gereserveerde boeken. Het was vooral het licht dat het ‘m deed.

Boekenhuisje

In Haarlem kwam ik dit weekend weer zo’n leuk boekenkastje tegen, net een vogelhuisje. Het staat in de Korte Houtstraat.