Deze foto heb ik ook een beetje voor dochter Elke gemaakt, die Elektrotechniek studeert. Het is André-Marie Ampère, een Franse wis- en natuurkundige die wel beschouwd wordt als een van de ontdekkers van het elektromagnetisme. Hij hoort thuis in het rijtje Watt, Volt en Ampère. Of de eerste twee ook ergens met een standbeeld geëerd worden, weet ik niet, maar deze meneer is geboren in Lyon (in 1775), en heeft op het Place Ampère dit mooie standbeeld met boek.
Meestal speur ik voor we met vakantie gaan het internet even af op lezende beelden. Dit keer had ik wel gekeken naar lezende beelden in Genua, waar we zeker een dagje heen wilden, maar niet gezocht in Rapallo, waar we ons appartementje hadden. Bij onze eerste wandeling in het stadje liepen we meteen al tegen dit romantische beeld aan. En met de typische Italiaanse achtergrond werd dit plaatje helemaal een cadeautje.
Het gedenkbeeld – waar deze vrouw deel van uitmaakt – staat er ter ere van
Christoforo Colombo, de ontdekkingsreiziger.
Hij wordt in deze streek in Noord-Italië veelvuldig geëerd; hij werd geboren in Genua (in 1451) .
Altijd leuk om vertaalde Nederlandse boeken in een buitenlandse boekwinkel te zien staan. Anne Frank natuurlijk, die vind je in bijna elke gerenommeerde boekhandel.
Maar het boek hieronder vond ik veel verrassender. Je ziet meteen dat het in Amsterdam speelt, in de oorlog. Maar de schrijfster kende ik niet en de titel zei me ook niets (iets in de trant van De razzia met de rode fiets).
Terwijl ik het doorbladerde zag ik steeds de naam ‘Mirjam’ voorbij komen. Dat maakte me toch wel nieuwsgierig naar het boek.
Bij nazoeken vond ik dat Monica Hesse een Amerikaanse vrouw is, die erg onder de indruk was van de Nederlandse oorlogsgeschiedenis. De Mirjam in het boek is een meisje dat spoorloos verdwijnt vanaf haar onderduikadres, maar zonder dat er een razzia is geweest. Het boek gaat dan ook over de zoektocht naar Mirjam. Dat de Italiaanse titel me niets zei, bleek wel logisch; in het Nederlands heeft het boek de titel Ik zal je vinden meegekregen.
In het park van Stockalperscholss in Brig (CH) staat dit boekenbeeld. ‘Erinnerung an die Zeit’ heet het. Ook dat is een functie van boeken. Met de tijd worden ze herinnering, zeker als ze permanent in de open lucht hangen.
Beeld is gemaakt door Bernhard Nellen
Mijn – voorlopig – laatste weekend Parijs heeft weer wat leuke foto’s opgeleverd. Lisa’s jaartje au pair in Parijs zit er op, en daarmee ook onze ‘noodzaak’ om naar de Franse hoofdstad af te reizen. Dit laatste weekend hebben we aangegrepen om nog wat boeken-dingen te bezoeken.
Dit boekenbankje bijvoorbeeld, in een plantsoentje aan de Rue de Seine.
Vorig jaar, aan het begin van Lisa’s jaar Parijs stonden we al een keer voor de Bibliothèque Français Mitterand, een afdeling van de Bibliothèque nationale de France (BnF). Net dat weekend was hij gesloten. Nu was hij wel open. Het is een immens gebouw met vier torens die vier opengeslagen boeken voorstellen richten de vier gewesten. Maar uitnodigend vond ik het niet. Defensief en imponerend van buiten en van binnen groots en somber. En als bezoeker kan je de leeszalen niet in, die zitten achter gesloten deuren. Wel kan je over de gehele begane grond lopen, twee lange gangen met aan het eind een grote open ruimte. Geen boeken of andere media te zien. Wel hier en daar lezende en werkende mensen.
In het warenhuis Au bon marché (waarom dit warenhuis ‘goedkoop’ heet vraag ik me altijd af, de prijzen liggen er hoger dan in de Bijenkorf) hadden we meer geluk met boeken. Een mooie, grote afdeling met zelfs een plankje vertaalde Nederlandse auteurs.
Er stond er nog eentje op mijn lijstje: een boekenbeeld in Parijs. Op Place Saint Georges staat een man met boek. Volgens Wikipedia is het een scène uit het Carnaval de Paris.
Met de bibliotheek op de achtergrond krijgt hij toch een wat serieuzer tintje.
Mijn broer tipte me dat er in Den Haag een lezend beeldje staat. Pal voor de bibliotheek.
Hij woont in Den Haag, dus ik kom er geregeld, maar niet eerder was me dit beeldje opgevallen.
Het verbaasde me al langer dat ik in Den Haag nooit een lezend beeld ben tegengekomen. Misschien van oudsher niet een echte boekenstad, maar nu huisvest Den Haag én onze Koninklijke Bibliotheek én de Vereniging van Openbare Bibliotheken én het boekenmuseum Meermanno.
Reden genoeg zou ik denken voor een lezend beeld. Dat is er dus nu: twee moslima-meiden samen lezend op hun iPad.
‘Vriendinnen’ is een beeld van Tony van de Vorst (2014)
en is onderdeel van de Beeldengalerij van P. Struycken.
Deze galerij, op het kruispunt van de Grote Marktstraat en het Spui,
wordt ieder jaar aangevuld met enkele nieuwe beelden.
Zo blijft de galerij actueel en kan de opstelling steeds veranderd worden.
Deze vrouw met een boek op haar schoot waakt over de doden op de begraafplaats in Doesburg. Patri Carissimo staat op haar sokkel ‘Lieve Vader’.
Ik spaar ABC-boeken. Veelal kinderboeken zoals de klassieker A is een Aapje of Nijntjes ABC. Ik heb inmiddels een kast vol. Maar dit boek staat er niet bij. De titel doet misschien vermoeden dat het een ABC-boek is, voor volwassenen weliswaar. Maar niks van dat al, het is een zeer technisch studieboek van mijn dochter die Electrotechniek studeert.
Geen ABC-boek dus, maar de titel is mooi, vandaar een foto.
We zijn een paar dagen in Leipzig en Dresden geweest. In de trein op weg naar Duitsland las ik het boekje over deze twee steden. Dresden is vooral bekend om z’n muziek (lees: Bach). Maar Leipzig bleek vooral een boekenstad te zijn geweest, met in vroeger tijden veel drukkerijtjes, uitgeverijen en een buchmesse. Ik wist het niet, maar was aangenaam verrast met wat ik allemaal tegen kwam.
Leipzig boekenstad laat zich duidelijk zien in de vele beelden. Deze jonge man met stapel boeken is ‘Der Markthelfer’ en staat in het Grafik Viertel, waar nog diverse andere reliefs en tekeningen te vinden waren van boekdrukkerijen, boekbinderijen, lithografen en andere boekenvakkers.
