In het kader van ‘loop eens een ommetje elders’, liepen we een ommetje in het Van Ommerenpark in Wassenaar. Dat was natuurlijk niet toevallig. Hier wist ik een lezend beeld dat nog aan mijn verzameling ontbrak.
Wie de maker is, en wanneer het geplaatst is, kon in nergens vinden. De brief in haar handen heb ik heimelijk gelezen: Het staat u vrij met steelse blik te lezen myne brief, maar weet mijn werkelyke ik bewaar ik voor mijn lief.
Ondertekend door G.V. Spanje.
Hemelvaartsdag is wel een passende dag voor een bezoek aan een begraafplaats. Op mijn fietstocht kwam ik vandaag dit lieve beeldje tegen.
Ik was er al heel wat keren langsgelopen – de Sint Bonaventurakerk in Woerden – op mijn weg van het station naar de bibliotheek, waar ik een tijdje gewerkt heb. De lezende heilige boven de ingang was me alleen nooit opgevallen. Vandaag viel mijn oog er ineens op.
Bonaventura, eigenlijk Giovanni di Fidanza geheten (Italië 1221 – Frankrijk 1274) was franciscaner en schreef het het officiële heiligenleven van Franciscus van Assisi, de stichter van de franciscanen. Zelf wordt Bonaventura daarom vaak als tweede stichter van zijn orde gezien.
Het is fijn dat de deur open staat, het is de ‘Porta Coeli’, de Poort van de Hemel. De deur naar ‘Domes Dei’, het Huis van God, is vandaag helaas gesloten.
Als je naar het slot kijkt op het boek, lijkt het een gesloten boek, een dagboek. Niet bestemd voor pottenkijkers. Maar het boek heeft verder een nogal open karakter.
Bij het beeld staat:
De dames Van Vliet – Ter herinnering aan het verzet 1940-1945
Ontwerp: Robert van Vliet
Gerealiseerd met steun van de Stichting Vrienden van oud Hillegom, 1991
Het beeld staat voor het Gemeentehuis in Hillegom, Hoofdstraat hoek Van Meerbeekstraat.
Dit beeldje kwam ik tegen op een van mijn wandelingen door Amsterdam. Gewoon voor het raam. Lekker lui lezen, en ondertussen een dutje doen.
Mijn boekenbeeldje in de tuin omhelst haar stapeltje boeken. Op haar beurt wordt zij weer omhelsd door de sneeuw. En dat op Valentijnsdag!
Jongens waren we – maar aardige jongens. Al zeg ik ’t zelf.
De beroemde openingszin van Nescio’s Titaantjes.
In het Oosterpark zijn de jongens vereeuwigd.
“Wij waren boven de wereld en de wereld was boven ons en drukte zwaar op ons. Wij waren arm. Bekker en ik moesten ’t grootste deel van onzen tijd op kantoor doorbrengen en doen wat die heeren zeiden en hun domme opinies aanhooren. (…)
O, wij namen wraak, wij leerden talen, waarvan zij de namen nooit gehoord hebben en wij lazen boeken waar zij niets van konden begrijpen, wij doorleefden gevoelens waarvan zij het bestaan niet vermoedden. ’s Zondags liepen wij uren en uren ver over wegen, waar zij nooit kwamen, en op kantoor dachten wij aan de slootjes en de weilanden die wij gezien hadden en terwijl de heeren ons bevalen dingen te doen waarvan wij ’t nut niet begrepen, dachten wij er aan hoe Zondagavond de zon was ondergegaan achter Abcoû.” (hoofdstuk 2)
Hans Bayens maakte het beeld als eerbetoon aan Nescio, pseudoniem van Jan Hendrik Frederik Grönloh (1882-1961). De jongens Bavink, Hoyer en Koekebakker hangend op een bankje die het Oosterpark overzien. Ze bekijken net zoals hun bedenker de personen die door het park lopen. Het oorspronkelijke beeld, door Grönlohs weduwe onthuld in 1971, werd in 1985 gestolen, maar in 1988 werd een nieuw afgietsel geplaatst.
De dames Wolff en Deken houden hier geen anderhalve meter afstand. Een mondkapje is daarom wel vereist.
Betje Wolff en Aagje Deken zijn mijn muzen. Dit was het eerste standbeeld dat ik fotografeerde voor een cursus portretfotografie. Daarna heb ik ze vaker op de de foto gezet, bij felle zon, met herfsttinten op de achtergrond of met ijs op de Amstel. Maar ze hebben nooit eerder op m’n blog gestaan. Aan hen de eer om als eerste met mondkapjes in het blog te komen.
Het beeld is van Hans Bayens en staat in Nes aan de Amstel.
Vandaag zijn alle ogen gericht op de Amerikaanse verkiezingen. Wordt het Trump of Biden? Deze beroemde dame zal het allemaal niet veel uitmaken. Welke president er ook gekozen wordt, zij blijft wel staan. Al staat ze hier niet in New York, maar in ons eigen Amsterdam, op de Prins Hendrikkade.
Omdat ze een boek in haar hand heeft, mag ze vandaag op mijn blog staan. De titel van haar boek: 4 juli 1775.
Dit is de tweede beursman die ik tegenkom in Amsterdam. De eerste staat rustig zijn krantje te lezen voor het gebouw van Het Financieele Dagblad. Deze ‘Hoekman’ is druk, druk, druk… telefoon in de ene, boek in de andere hand en de auto met chauffeur die op hem wacht, zoals het een echte beursman betaamt.
Hoekman is een van de vier beelden op de Vierwindstrekenbrug in de Jan van Galenstraat, Amsterdam-West. Op elke hoek staat een beeld uit een van de vier windstreken: