Als je naar het slot kijkt op het boek, lijkt het een gesloten boek, een dagboek. Niet bestemd voor pottenkijkers. Maar het boek heeft verder een nogal open karakter.
Bij het beeld staat:
De dames Van Vliet – Ter herinnering aan het verzet 1940-1945
Ontwerp: Robert van Vliet
Gerealiseerd met steun van de Stichting Vrienden van oud Hillegom, 1991
Het beeld staat voor het Gemeentehuis in Hillegom, Hoofdstraat hoek Van Meerbeekstraat.
Dit beeldje kwam ik tegen op een van mijn wandelingen door Amsterdam. Gewoon voor het raam. Lekker lui lezen, en ondertussen een dutje doen.
Nu de boekwinkels dicht zijn, is dit een mooi alternatief. Even kijken of er iets van je gading tussen zit.
Mijn boekenbeeldje in de tuin omhelst haar stapeltje boeken. Op haar beurt wordt zij weer omhelsd door de sneeuw. En dat op Valentijnsdag!
Een boek open slaan kan je feitelijk alleen laten zien in een film. Maar de suggestie van beweging kan je in een foto wel benaderen.
Deze dansende boeken bewegen niet zelf, het is de camera die heen en weer beweegt. Van boven naar beneden, van links naar rechts of cirkelend.
Gezellig met z’n drieën op één bankje, zoals de Titaantjes hieronder, dat kan nu niet. Een BOA zal meteen ingrijpen. Maar in je eentje op een bankje met een goed boek, dat mag dan weer wel. In de wijde omtrek van anderhalve meter niemand te bekennen, toch heeft deze jongen goed gezelschap.
Jongens waren we – maar aardige jongens. Al zeg ik ‘t zelf.
De beroemde openingszin van Nescio’s Titaantjes.
In het Oosterpark zijn de jongens vereeuwigd.
“Wij waren boven de wereld en de wereld was boven ons en drukte zwaar op ons. Wij waren arm. Bekker en ik moesten ‘t grootste deel van onzen tijd op kantoor doorbrengen en doen wat die heeren zeiden en hun domme opinies aanhooren. (…)
O, wij namen wraak, wij leerden talen, waarvan zij de namen nooit gehoord hebben en wij lazen boeken waar zij niets van konden begrijpen, wij doorleefden gevoelens waarvan zij het bestaan niet vermoedden. ‘s Zondags liepen wij uren en uren ver over wegen, waar zij nooit kwamen, en op kantoor dachten wij aan de slootjes en de weilanden die wij gezien hadden en terwijl de heeren ons bevalen dingen te doen waarvan wij ‘t nut niet begrepen, dachten wij er aan hoe Zondagavond de zon was ondergegaan achter Abcoû.” (hoofdstuk 2)
Hans Bayens maakte het beeld als eerbetoon aan Nescio, pseudoniem van Jan Hendrik Frederik Grönloh (1882-1961). De jongens Bavink, Hoyer en Koekebakker hangend op een bankje die het Oosterpark overzien. Ze bekijken net zoals hun bedenker de personen die door het park lopen. Het oorspronkelijke beeld, door Grönlohs weduwe onthuld in 1971, werd in 1985 gestolen, maar in 1988 werd een nieuw afgietsel geplaatst.
Vandaag werd bekend dat Kees Verkade is overleden, beeldend kunstenaar.
Ik ken één lezend beeldje van hem, het lezertje, in Boekhandel De Vries Van Stockum in Haarlem. Hij is vooral bekend geworden van zijn beelden van bekende Nederlanders. Zo heeft hij ook enkele schrijvers in brons gegoten, zoals Couperus.
‘Zoo ik iets ben, ben ik een Hagenaar.’ Louis Couperus 1863 – 1923.
Beeld staat op het Lange Voorhout in Den Haag, gemaakt in 1998.
Vandaag geen letters, maar cijfers. Een ‘mooie’ samenvatting van hoe ons leven er het afgelopen jaar heeft uitgezien.
