Ogen is het thema deze keer van onze fotoclub. Best lastig, want hoe krijg je ogen mooi en vooral interessant in beeld.
Ook dit keer zocht ik mijn heil bij de boeken. En dat vond ik bij De ogen van Roosje, van Clare Lennart. Het was een van mijn eerste ‘grote-mensen-boeken’, 1e klas middelbare school. En daarna ben ik nooit meer gestopt met lezen.
Deze wulpse dame fotografeerde ik al eerder. Ze hangt in het Begijnhof in Amsterdam. Maar de vorige keer was haar boek nog maagdelijk leeg. Nu staat er iets in geschreven. Ik ben benieuwd hoe het verhaal verder gaat…
Hic est orpus enim meum: want dit is mijn plek.
In het Begijnhof vond ik nog een gevel steen met boek. Het toont Johannes de evangelist die in een boek schrijft, met achter hem een adelaar.
Johannes is naast Matteüs, Marcus en Lucas een van de vier evangelisten die het leven van Jezus beschreven. Alle vier de evangelisten hebben een eigen symbool. Voor Johannes is dat de adelaar. Johannes begint zijn evangelie met een filosofische beschouwing over tijd en eeuwigheid. Het past mooi bij een adelaar die hoog boven de aarde zweeft.
Het gaat regenen, snel naar binnen. Maar als straks de zon weer doorbreekt, kan je lekker buiten een boek lezen.
Passeggiata is de naam van dit beeld. Het wordt vertaald met rondslenteren.
Ik zie zelf niet helemaal wat hier onder rondslenteren verstaan wordt. Met een boek in je hand struikel je al snel als je wat rondloopt. Maar misschien is het wel rondslenteren in het boek, beetje bladeren, hier en daar stukje tekst lezen.
We zagen dit beeld in het Civico Museo Revoltella, in Triëst.
Het is van Quirino Ruggeri, gemaakt in 1933.
Ik had hier geen half uur later langs moeten lopen, dan had ik niet meer gezien dat hier ooit een boekwinkel zat.
Wat er komt? Vast de zoveelste telefoonwinkel.
Het mooiste van de drie schrijversbeelden in Triëst vind ik toch wel Gabriele D’Annuzio, op het Piazza della Borsa. Een lezende schrijver, geleund op een stapel boeken.
We liepen er meteen de eerste ochtend al tegenaan toen we wilden schuilen voor de regen.
Op een zonniger moment ben ik teruggegaan om meer foto’s te maken.
Arma la prora e salpa verso il Mondo – Bewapen de boeg en vaar richting de wereld, staat geschreven bij zijn standbeeld.
La vita non è né brutta né bella, ma è originale – Het leven is niet mooi of lelijk, maar origineel.
Het is een uitspraak van de Italiaanse schrijver Italo Svevo. In Triëst – zijn geboorteplaats – wordt hij geëerd met een standbeeld.
Net als James Joyce heeft hij een boek in zijn hand. Al staat Svevo op een minder prominente plaats. De schrijvers hebben elkaar gekend, en zijn zelfs bevriend geweest. Joyce gaf Svevo Engelse les, zodat Svevo ook de hele Engelstalige literatuur tot zijn beschikking had.
Italo Svevo (1861-1928) werd geboren in Triëst als Aron Hector Schmitz. Svevo is zijn pseudoniem.
Het standbeeld staat op het Piazza Attilio Hortis en is gemaakt door Nino Spagnoli, 2004.
Ik fotografeerde al eerder zijn graf, in Zurich. Daar is hij gestorven.
Nu heb ik zijn beeld in Triëst gefotografeerd. Hij heeft meer dan 10 jaar in deze Italiaanse stad gewoond, samen met zijn vrouw Nora.
Hier loopt hij, met boek onder zijn arm, op de Ponte Rosso over het Canal Grande.
Op de plaquette bij zijn voeten staat een citaat uit een brief aan Nora: La mia anima è a Trieste – Mijn ziel ligt in Triëst.
In dit roze gebouw heeft hij een tijdje gewoond.
James Joyce (1882-1941) is geboren in Dublin en heeft ook kortere en langere periodes in Parijs gewoond.