De dames Wolff en Deken houden hier geen anderhalve meter afstand. Een mondkapje is daarom wel vereist.

Betje Wolff en Aagje Deken zijn mijn muzen. Dit was het eerste standbeeld dat ik fotografeerde voor een cursus portretfotografie. Daarna heb ik ze vaker op de de foto gezet, bij felle zon, met herfsttinten op de achtergrond of met ijs op de Amstel. Maar ze hebben nooit eerder op m’n blog gestaan. Aan hen de eer om als eerste met mondkapjes in het blog te komen.
Het beeld is van Hans Bayens en staat in Nes aan de Amstel.

Dit is de tweede beursman die ik tegenkom in Amsterdam. De eerste staat rustig zijn krantje te lezen voor het gebouw van Het Financieele Dagblad. Deze ‘Hoekman’ is druk, druk, druk… telefoon in de ene, boek in de andere hand en de auto met chauffeur die op hem wacht, zoals het een echte beursman betaamt.

Hoekman is een van de vier beelden op de Vierwindstrekenbrug in de Jan van Galenstraat, Amsterdam-West. Op elke hoek staat een beeld uit een van de vier windstreken:

• Een Eskimo staat voor het (koude) Noorden,
• Een Afrikaanse krijger/jager met speer en schild staat voor het Zuiden,
• Een Chinese stuwadoor/havenarbeider op (de) Chinese muur staat voor het (Verre) Oosten,
• Een telefonerende beurshandelaar/hoekman met bolhoed en cahier, geflankeerd door een kantoor, handelskoersen en twee auto’s, staat voor het Westen.

Verder dan een paar dagen fietsen in Duitsland reikt mijn buitenland dit jaar niet. Heel anders dan voorgaande jaren, maar het leverde wel weer een paar lezende beelden op.
Dit meisje bijvoorbeeld. De bouwwerkzaamheden lijken haar niet echt te deren, ze leest onverstoorbaar door. Maar haar zusje in Almelo zit toch een stuk rustiger.

‘Lezend meisje op de bank’ is van Jürgen Ebert en staat hier voor de zij-ingang van de Sankt Antonius Dom in Gronau.

Het lezende meisje verkeert in goed gezelschap. Haar buurman is de heilige Antonius de Grote, uit Egypte.

De Heilige Antonius de Grote werd rond 251 geboren in een christengezin in Egypte. Toen hij 20 jaar was stierven zijn ouders en lieten hem een aanzienlijk vermogen na. Maar schonk al zijn bezittingen aan de armen en trok zich terug in de woestijn om een leven van gebed te leiden. Later voegden andere christenen zich bij hem en samen vormden ze een van de eerste gemeenschappen van monniken in zijn klooster van Sint-Antonius. Antonius wordt dan ook beschouwd als de grondlegger van het kloosterleven.
Hij stierf waarschijnlijk op 105-jarige leeftijd.

Sinds de middeleeuwen wordt hij met een varken afgebeeld. De Antonieten mochten namelijk, als dank het verplegen van de zieken hun varkens vrij in de dorpen laten rondlopen om zo voedsel bij elkaar te scharrelen.
Verder draagt hij een Antoniuskruis of Tau(-kruis) bij zich, een onderscheidingsteken van de Orde van Sint-Antonius, een kruis in T-vorm met daaraan een Antoniusklokje.
Tot slot heeft hij vaak een boek of boekrol in zijn hand. Hij zag de natuur als een boek dat gelezen kan worden als een bron van godskennis. Een bezoeker zou Antonius gevraagd hebben hoe hij het als kluizenaar toch zonder boeken kon stellen. Het antwoord van Antonius was: Mijn boek is de gehele natuur en ik kan dat boek lezen wanneer ik wil.

Bij het beeld staat geschreven:
Antonius der Grosse 251-356 n. CHr, Einsiedler in Ägyptenm Abt
Attribute: Schwein, T-Kreuz, Glocke, Buch
Den Armen ein grossmütiger Helfer in der not den mächtigen seiner zeit ein kluger Ratgeber Kämpfer gegen menschl. Schwächen und süchte patron dieser Pfarrgemeinde seit 1538
1988 auch heute noch wegweiserfür viele

Antonius de Grote, Kluizenaar in Egypte
Attributen: varken, T-kruis, bel, boek
Een grootmoedig helper voor de armen in nood, een adviseur van de machtigen zijner tijd
Strijder tegen menselijke zwakheden en verslavingen, beschermheer van deze parochie sinds 1538
Ook vandaag de dag nog steeds een gids voor velen, 1988

Beeld staat voor de Sankt Antonius Dom in Gronau.