Vandaag is het Pasen, dit mannetje zal het niet zo druk hebben met de krant lezen. Er staat vast niets belangrijks in. Morgen, als er weer gewerkt wordt, zijn er weer beursberichten. 

Het beeldje staat voor het gebouw van Het Financieele Dagblad, op het Prins Bernhardplein. Het stond eerder vlak bij de Beurs, waar ook de drukkerij van Het Financieele Dagblad was gehuisvest. Hierdoor heeft deze krantlezende man de bijnaam ‘Beursmannetje’ gekregen.

Het beeldje is van Pieter d’Hont, en was een geschenk van het Financieele Dagblad aan de Gemeente Amsterdam bij het100-jarig bestaan van de krant in 1964.

Artikel in het Parool
Een paar maanden nadat ik dit beursmannetje had ontdekt, lees ik een leuk artikel over hem in het Parool. 

Gekker moet het niet worden. Vorige week fotografeerde ik het beeld van Erasmus voor het Vossius gymnasium.
Op het Barlaeus gymnasium staat een onbekend beeld met boek.

En de heren Vossius en Barlaeus zelf staan in de Oudemanhuispoort.
Wie is er nu de weg kwijt?

In het Parool lees ik een interview met een oud-leerling van het Vossius gymnasium. In de pauze, vertelt ze, hing ze altijd met vriendinnen onder het beeld van Erasmus, bij zijn voeten. Bij het artikel staat een fotootje van het beeld: Erasmus met boek.
Voor mij reden even een omweggetje te maken langs het Vossius.

Het is een beeld van Hildo Krop, gemaakt rond 1932.
In de jaren ’30 is de tendens rond beeldhouwwerk sterk veranderd, lees ik op internet. In de jaren ’20 was beeldhouwkunst nog een fundamenteel onderdeel van de architectuur. Door de verslechtering van de economie en de opkomst van de Nieuwe Zakelijkheid ontstond een bouwstijl waarbij decoratie niet meer zo belangrijk werd gevonden. De tendens werd om naast de zakelijke bouw losstaande beelden te plaatsen. Het beeld van Erasmus is hier een voorbeeld van.

Voor de omslag van het boek dat Erasmus in zijn hand heeft, ontwierp Krop een vrouwfiguur. Zij heeft haar handen hoog, als een symbool van de vrede.
Als je goed kijkt, is het nog een beetje zichtbaar.
Nog wel goed te zien is de tekst onder op de sokkel: Qui vitat molam, vitat farinam; wat zoveel betekent als: wie de molen mijdt, krijgt geen meel.

We blijven na Sint Jacob nog even bij de heiligen. 
In de Dominicuskerk, in Amsterdam, zitten deze vijf heren naast elkaar, allen met een boek in hun hand. Wie het zijn, weet ik niet, maar een mooi rijtje is het wel.

Je hebt werkpaarden en luxepaarden. Zelfs als het om boeken gaat. Want boeken sjouwen is zwaar werk, daar heb je wel een werkpaard voor nodig. Als luxepaard kan je dan weer lekker languit liggen lezen. 

Zo nu en dan snuffel ik op Catawiki naar lezende beeldjes. Het meeste dat op deze veilingsite voorbijkomt vind ik niet mooi, niet mijn stijl, of veel te duur. Maar deze keer zit er een beeldje bij dat ik wel mooi vind en de eerste bieding is nog heel laag. Een klein jongetje in blauw hansopje, boekje op schoot. Hij heet Jacob. Dat kan natuurlijk geen toeval zijn, onze zoon heet ook Jacob.

Ik doe een bod, en daar komt natuurlijk snel een nieuw bod overheen. Nu moet ik beslissen of ik verder ga. Van mijn opa heb ik geleerd dat als je biedt op een veiling, je van tevoren met jezelf een eindprijs moet afspreken. Mijn opa is al jaren dood en heeft het hele internet nooit meegemaakt, maar of je nu offline of online biedt, zijn wijze raad neem ik ter harte. Ik spreek met mezelf een eindprijs af, niet hoger dan de verzendkosten. Die zijn best flink, want het beeldje wordt aangeboden door iemand in Italië. Eigenlijk alweer toeval, want onze Jacob zit dit jaar in Italië.

Ik heb nog vier dagen om te bieden, ik laat het bod van de andere bieder even staan. De volgende dag doe ik weer een bod. Er zijn geen nieuwe bieders bij gekomen. Nu duurt het langer voor de andere bieder zich meldt. Aan het eind van de dag gaat hij over mij heen. Ik wacht weer een dag en doe nog een bod. De eindprijs die ik met mezelf heb afgesproken komt al in zicht. De andere bieder doet weer een bod en ik ga er nog een keer overheen. En ja hoor, ook nu wordt mijn bod overboden. Eigenlijk zou ik moeten stoppen, want ik zit al op mijn eindprijs. Maar ja, hij heet Jacob en komt uit Italië. ‘Opa, mag ik nog één bod doen…?’ Opa vindt het goed. Nog eentje dan.

Dan zet ik de computer uit, ik wil niet weten of de andere bieder er nog weer overheen gaat. Als de biedtijd voorbij is, doe ik m’n pc weer aan. ‘Gefeliciteerd, u bent de hoogste bieder, het beeldje wordt voor u klaar gemaakt voor verzending.’

En dan is het wachten, want pakketjes tussen Italië en Nederland – zo weten wij inmiddels uit ervaring – kunnen er lang over doen. Maar na iets meer dan een week staat DHL al voor de deur. Heel voorzichtig haal ik het papier van het pakketje, het is een porseleinen beeldje, dus voorzichtigheid geboden. Als ik het doosje heb uitgepakt, stokt even mijn adem… op het doosje staat de naam van een Italiaans plaatsje: Biella. Het plaatsje waar onze Jacob dit jaar woont. Hoeveel toeval kan je hebben.