ProBiblio is een Bibliotheek-organisatie in Hoofddorp. Ik was daar een keer voor een cursus, maar natuurlijk zonder fototoestel.
Jammer, want naast de ingang stond dit beeldje. Vandaag was ik terug, met camera.
Hans Bayens is de maker van deze ‘Krantenlezer’.

Delft associeer ik met natuurlijk de TU, het beroemde kogelgat in de Prinsenhof en het praalgraf van Willem van Oranje in de Nieuwe Kerk. Maar dat in Delft ook een beeld van Hugo de Groot staat – of Hugo Grotius zoals hij chique wordt genoemd – dat had ik niet bedacht.  Hugo de Groot en zijn boekenkist is voor eeuwig verbonden met Slot Loevestein, zo’n 80 kilometer verderop. Toch nog best een eindje gaans in de 17e eeuw. Maar even googelen leert me dat Hugo de Groot in Delft is geboren (1583). En dus staat er een groot standbeeld van hem (met boek!) op de Markt voor de Nieuwe Kerk.

Vier uur in de trein voor een lezend beeld, en ook nog eens vier uur terug. Het is eigenlijk gekkenwerk…
Vorig jaar was vriendin José in Zwitserland en maakte daar een kiekje voor me van een lezend beeldje. Toen we besloten dit jaar in Zwitserland te gaan treinen, heb ik natuurlijk meteen even gespiekt waar dat stadje met dat beeldje was. Helaas, hemelsbreed niet zover van onze standplaats vandaan, maar bergtreintjes rijden nu eenmaal geen 120 kilometer per uur. Vier uur in de trein kon ik mijn familie niet aandoen.
Toen ik nog eens ging googelen vond ik in datzelfde plaatsje nog een lezend beeld. En zelfs leek het of er ook nog een derde beeld stond. Zou ik man en kinderen dan toch meekrijgen.

Ja dus! Op naar Bad Ragaz.

Van dit beeld heb ik niet kunnen vinden wie de maker is. De andere drie beelden zijn allemaal van Kurt Laurenz Metzler, een Duitse kunstenaar die in Bad Ragaz een paar keer heeft geëxposeerd tijdens Schweizer Triennale der Skulptur.

The bench

 Zeitungsleser

We doen een dagje Genève. Stad waar mijn opa horloges leerde maken. En niet zomaar horloges, nee, hij zat echt op de school van Patek Philippe.
Het is leuk om door de Rue de Rhône te lopen en al die dure zaken te zien. Maar stiekem kom ik natuurlijk voor de lezende beelden. Mijn broer kwam deze winter dit beeld op het spoor: L’immigré van Ousmane Sow uit Dakar. ‘Clandestins: afin que leur silence devienne parlant’.

En wie schetst mijn verbazing als ik Jean Jacques Rousseau zie met boek en pen. Ik associeer hem met Frankrijk, niet met Zwitserland. Maar via Google lees ik dat zijn wieg in Genève heeft gestaan; zijn vader was, jawel, horlogemaker. Tot z’n 16e jaar heeft hij er gewoond. Daarna is hij vertrokken.
Het was even zoeken naar een goed standpunt, andere gezichtspunten brengen het standbeeld misschien beter in beeld, maar ik wilde natuurlijk de beroemde klok van Patek Philippe wel op de achtergrond.

En natuurlijk kan het beroemde beeld van Calvijn en zijn kornuiten niet ontbreken in deze Genève-verzameling. Heren met een boek. Als ‘lezen’ en ‘het woord’ voor een stroming belangrijk was, was het wel voor de reformatie. In de ‘Mur des Réformateurs’ zijn de mannen te zien die een belangrijke rol speelden in de reformatie: Guillaume Farel, Johannes Calvijn, Théodore de Bèze en John Knox.

Dagje Deventer. In de wijk Diepenveen weet ik een beeldje.
Het blijkt voor de ingang van een seniorenflat te staan. Een beetje schutterig voel ik me altijd, als ik m’n toestel pak op een plek die niet direct een toeristische trekpleister is.

‘Goedemiddag’, knik ik tegen de meneer die z’n sleutel pakt om naar binnen te gaan.
‘Mag ik dat beeld fotograferen?’ Je moet toch wat vragen.
‘Het lijkt me dat dat geen probleem is’ knikt hij me vriendelijk terug.

Ik heb permissie!

Lezende beeldjes staan vaak voor een basisschool. Soms kom ik dan voor niets, want op mijn vrije weekenden is het schoolhek vaak dicht en dan kan je niet altijd op het schoolplein komen. Maar dit weekend zat het mee. Op weg naar een feest in het Land van Maas en Waal ben ik eerst naar Boxtel gereden, waar voor de Prinses Amaliaschool – net buiten het hek – twee lezende meisjes staan.

En met een rechtstreekse trein kon ik zo van Boxtel naar Ravenstein, waar in het buurtschap Deursen een lezend meisje staat. Niet echt lezend; ze kijkt meer om zich heen, met het boek wat verplicht in haar hand. Ook haar kon ik makkelijk fotograferen, ze stond vlak achter een laag hek.

Deze natuurlezer stond al een tijdje op mijn lijstje, maar Winterswijk is ver als je in het Westen woont.
Wanneer ik dan eindelijk onderweg ben, spookt er van alles door m’n hoofd
…Als ik de plek maar kan vinden; op internet heb ik wel een vage plaatsaanduiding gevonden, maar de natuur is groot.
…Als het beeld er nog maar staat, misschien is het wel gestolen of is het weg voor restauratie; het zou niet de eerste keer zijn dat ik voor niets kom.
…Als ik er maar bij kan, het staat vast in een gebied met wilde dieren.

Niets van dat alles, het beeld staat precies op de plek die mijn google-pijltje aangeeft, het is niet weg of beschadigd en de huppelende koeien staan achter een veilig hek.
En ook de natuur is mij goed gezind, mooi miezerig weer, precies goed voor het maken van een foto.

Het beeld staat in natuurreservaat Het Korenburgerveen
en is een ode aan Victor Westhoff (1916-2001),
bioloog en autoriteit op het gebied van natuurbescherming.
Het is gemaakt door Willem van der Velden.

Een van onze fotoclubleden werkt bij het Tropeninstituut. Voor ons trappen-project mochten we daar een middagje foto’s maken; want trappen hebben ze daar.
Een imposant pand dat je als Amsterdammer meestal links laat liggen. Maar een keer binnen gaat er een wereld open: rijkgekleurd marmer, tropisch hout, monumentale trappenhuizen en vooral immens groot. Het moest ons doen beseffen dat we machtig waren in de koloniën.
Tussen alle grootse pracht en praal vond ik ook een paar – kleine – lezende beeldjes.

Ik had vandaag een afspraak bij het Hofpoortziekenhuis in Woerden, voor een foto. Geen röntgenfoto.
Een collega was onlangs in het ziekenhuis. In de wachtkamer bij de kaakchirurg had ze uitzicht op de binnentuin met beeldje. Ineens realiseerde ze zich dat het een lezend beeldje was. En toen dacht ze meteen aan mij!
Omdat de kleine binnentuin niet vanuit een publieksgang te bereiken was, loodste de medewerker van het ziekenhuis mij mee via personeelsruimtes. We liepen langs de stomerij, het mortuarium en het geboortecentrum. Leven en dood liggen soms letterlijk dicht bij elkaar. En als fotograaf mag je daar zomaar langs.