Dit beeldje in Parijs, op het Square des Arènes de Lutèce, had ik twee jaar geleden willen fotograferen. Ik stond toen op dezelfde plaats als nu, ook het beeld stond er – onbeweeglijk als altijd – maar het was helemaal beklad.
Gelukkig is ze in de tussentijd in bad geweest. Ze glom weer.

Enige overgebleven deel van een groter monument ter nagedachtenis aan Gabriel Martillet,
onder meer burgemeester van Saint Germain en Laye, eind 19e eeuw. 

Van dit reliëf wist ik alleen dat het in de Rue de Passy hing, maar niet waar. En de straat is lang, van de grootte had ik geen idee, en of het op ooghoogte hing of juist hoog, ik wist het niet.
Met Robert samen de straat afgespeurd, hij aan de ene kant, ik aan de andere kant.
Het lezende meisje hing al redelijk aan het begin van de straat, bleek aardig groot en hing gewoon op de begane grond, op de gevel van een ‘Ecole de filles’. Hoe moeilijk kan het zijn!

Waar is de kans groter op lezende beelden dan rondom een bibliotheek.
In Berlijn staan op de Staatsbibliothek aan Unter den Linden een flink aantal beelden. Tot mijn schrik stond een groot deel van de bibliotheek in de stijgers, deze zomer. Gelukkig waren een aantal beelden toch nog te zien boven de bouwwerkzaamheden. En met mijn nieuwe telelens kon ik ze goed in beeld krijgen.
Veel geleerde heren met een boek of boekrol. Daarmee wordt de geschiedenis van het boek mooi verbeeld – een soort stripverhaal. Maar nauwelijks een vrouw te bekennen tussen al die mannen.

Ja toch, eentje: de bibliothecaresse. Ze stempelt de boeken die uitgeleend worden. Typisch vrouwenwerk.

Na allemaal lezende mannen bij de bibliotheek, toch ook een lezende vrouw gevonden in Berlijn. Op de Gendarmenmarkt zit ze.

Schillerdenkmal, Gendarmenmarkt

Valencia stond al een tijdje op mijn verlanglijst; deze voorjaarsvakantie was het dan zover. En als ik tegenwoordig met vakantie ga, speur ik eerst het internet af op lezende beelden.
Valencia bleek een kunstenaar te hebben die veel van lezen hield, hij had wel drie beelden met een boek gemaakt: Esteve Edo. Het mooiste beeldje vind ik Niña leyendo. Ze was snel gevonden, want ze stond prominent in een plantsoentje.

De andere twee beeldjes moesten volgens de beschrijving in een park staan, maar waar in het park vertelde het verhaal niet. Nadeel van een park blijkt dan ineens dat er overal heggetjes, verscholen prieeltjes en afgelegen hoekjes zijn die het zoeken niet makkelijk maken. We hadden de moed al bijna opgegeven toen we toch een beeldje vonden. Inderdaad achter een heg.

Nu het derde beeld nog. Bij het terras liet ik een serveerster een plaatje zien van het beeldje dat ik zocht, maar mijn Spaans is niet zo best, en in Valencia spreken de mensen nauwelijks Engels. Wel zijn ze ontzettend behulpzaam. De vrouw liep meteen met me mee, maar niet naar een plek in het park, maar naar een soort opslagruimte. Met gebaren en twee woorden Engels probeerde ze me iets uit te leggen. Wat ik ervan begrepen heb: dit derde beeldje stond in het atelier voor reparatie.

ProBiblio is een Bibliotheek-organisatie in Hoofddorp. Ik was daar een keer voor een cursus, maar natuurlijk zonder fototoestel.
Jammer, want naast de ingang stond dit beeldje. Vandaag was ik terug, met camera.
Hans Bayens is de maker van deze ‘Krantenlezer’.

Delft associeer ik met natuurlijk de TU, het beroemde kogelgat in de Prinsenhof en het praalgraf van Willem van Oranje in de Nieuwe Kerk. Maar dat in Delft ook een beeld van Hugo de Groot staat – of Hugo Grotius zoals hij chique wordt genoemd – dat had ik niet bedacht.  Hugo de Groot en zijn boekenkist is voor eeuwig verbonden met Slot Loevestein, zo’n 80 kilometer verderop. Toch nog best een eindje gaans in de 17e eeuw. Maar even googelen leert me dat Hugo de Groot in Delft is geboren (1583). En dus staat er een groot standbeeld van hem (met boek!) op de Markt voor de Nieuwe Kerk.

Vier uur in de trein voor een lezend beeld, en ook nog eens vier uur terug. Het is eigenlijk gekkenwerk…
Vorig jaar was vriendin José in Zwitserland en maakte daar een kiekje voor me van een lezend beeldje. Toen we besloten dit jaar in Zwitserland te gaan treinen, heb ik natuurlijk meteen even gespiekt waar dat stadje met dat beeldje was. Helaas, hemelsbreed niet zover van onze standplaats vandaan, maar bergtreintjes rijden nu eenmaal geen 120 kilometer per uur. Vier uur in de trein kon ik mijn familie niet aandoen.
Toen ik nog eens ging googelen vond ik in datzelfde plaatsje nog een lezend beeld. En zelfs leek het of er ook nog een derde beeld stond. Zou ik man en kinderen dan toch meekrijgen.

Ja dus! Op naar Bad Ragaz.

Van dit beeld heb ik niet kunnen vinden wie de maker is. De andere drie beelden zijn allemaal van Kurt Laurenz Metzler, een Duitse kunstenaar die in Bad Ragaz een paar keer heeft geëxposeerd tijdens Schweizer Triennale der Skulptur.

The bench

 Zeitungsleser

We doen een dagje Genève. Stad waar mijn opa horloges leerde maken. En niet zomaar horloges, nee, hij zat echt op de school van Patek Philippe.
Het is leuk om door de Rue de Rhône te lopen en al die dure zaken te zien. Maar stiekem kom ik natuurlijk voor de lezende beelden. Mijn broer kwam deze winter dit beeld op het spoor: L’immigré van Ousmane Sow uit Dakar. ‘Clandestins: afin que leur silence devienne parlant’.

En wie schetst mijn verbazing als ik Jean Jacques Rousseau zie met boek en pen. Ik associeer hem met Frankrijk, niet met Zwitserland. Maar via Google lees ik dat zijn wieg in Genève heeft gestaan; zijn vader was, jawel, horlogemaker. Tot z’n 16e jaar heeft hij er gewoond. Daarna is hij vertrokken.
Het was even zoeken naar een goed standpunt, andere gezichtspunten brengen het standbeeld misschien beter in beeld, maar ik wilde natuurlijk de beroemde klok van Patek Philippe wel op de achtergrond.

En natuurlijk kan het beroemde beeld van Calvijn en zijn kornuiten niet ontbreken in deze Genève-verzameling. Heren met een boek. Als ‘lezen’ en ‘het woord’ voor een stroming belangrijk was, was het wel voor de reformatie. In de ‘Mur des Réformateurs’ zijn de mannen te zien die een belangrijke rol speelden in de reformatie: Guillaume Farel, Johannes Calvijn, Théodore de Bèze en John Knox.

Dagje Deventer. In de wijk Diepenveen weet ik een beeldje.
Het blijkt voor de ingang van een seniorenflat te staan. Een beetje schutterig voel ik me altijd, als ik m’n toestel pak op een plek die niet direct een toeristische trekpleister is.

‘Goedemiddag’, knik ik tegen de meneer die z’n sleutel pakt om naar binnen te gaan.
‘Mag ik dat beeld fotograferen?’ Je moet toch wat vragen.
‘Het lijkt me dat dat geen probleem is’ knikt hij me vriendelijk terug.

Ik heb permissie!