Dagje Deventer. In de wijk Diepenveen weet ik een beeldje.
Het blijkt voor de ingang van een seniorenflat te staan. Een beetje schutterig voel ik me altijd, als ik m’n toestel pak op een plek die niet direct een toeristische trekpleister is.
‘Goedemiddag’, knik ik tegen de meneer die z’n sleutel pakt om naar binnen te gaan.
‘Mag ik dat beeld fotograferen?’ Je moet toch wat vragen.
‘Het lijkt me dat dat geen probleem is’ knikt hij me vriendelijk terug.
Ik heb permissie!
Vorig jaar stond ik voor een dicht hek toen ik onze Godfried wilde fotograferen. Het Haarlemse stadstuintje waar Bomans staat, de Wijngaardtuin, is alleen door de weeks open. Maar op deze vrije vrijdag kon ik dan toch het tuintje in.
‘Humor is het vermogen de dingen betrekkelijk te zien’, staat onder het beeld.
Ter herinnering aan de schrijver en
Haarlemmer Godfried Bomans (1913-1971)
Het is zomer. Als we naar de thermometer kijken nog niet echt, maar volgens de kalender wel. En volgens deze meneer ook. Lekker zomer-lezen.
Boekhandels hebben het moeilijk, bibliotheken moeten bezuinigen, het boek zit een beetje in het verdomhoekje. Maar dat zorgt ook weer voor bijzondere initiatieven.
Zo zie je de laatste tijd steeds meer openbare boekenkasten waar mensen hun oude boeken kwijt kunnen. Daar hebben anderen dan weer plezier van. Deze mevrouw bijvoorbeeld. Ze had waarschijnlijk niet veel zin in de WK-voetbalwedstrijd van vanavond. Hier vond ze een mooi verhaal.
Lezende beeldjes staan vaak voor een basisschool. Soms kom ik dan voor niets, want op mijn vrije weekenden is het schoolhek vaak dicht en dan kan je niet altijd op het schoolplein komen. Maar dit weekend zat het mee. Op weg naar een feest in het Land van Maas en Waal ben ik eerst naar Boxtel gereden, waar voor de Prinses Amaliaschool – net buiten het hek – twee lezende meisjes staan.
En met een rechtstreekse trein kon ik zo van Boxtel naar Ravenstein, waar in het buurtschap Deursen een lezend meisje staat. Niet echt lezend; ze kijkt meer om zich heen, met het boek wat verplicht in haar hand. Ook haar kon ik makkelijk fotograferen, ze stond vlak achter een laag hek.
Deze natuurlezer stond al een tijdje op mijn lijstje, maar Winterswijk is ver als je in het Westen woont.
Wanneer ik dan eindelijk onderweg ben, spookt er van alles door m’n hoofd
…Als ik de plek maar kan vinden; op internet heb ik wel een vage plaatsaanduiding gevonden, maar de natuur is groot.
…Als het beeld er nog maar staat, misschien is het wel gestolen of is het weg voor restauratie; het zou niet de eerste keer zijn dat ik voor niets kom.
…Als ik er maar bij kan, het staat vast in een gebied met wilde dieren.
Niets van dat alles, het beeld staat precies op de plek die mijn google-pijltje aangeeft, het is niet weg of beschadigd en de huppelende koeien staan achter een veilig hek.
En ook de natuur is mij goed gezind, mooi miezerig weer, precies goed voor het maken van een foto.
Het beeld staat in natuurreservaat Het Korenburgerveen
en is een ode aan Victor Westhoff (1916-2001),
bioloog en autoriteit op het gebied van natuurbescherming.
Het is gemaakt door Willem van der Velden.
Ik ben op zoek geweest naar een lezend beeld In Barcelona. Op internet dacht ik een beeldje op het spoor te zijn, maar ik heb het niet kunnen vinden. Wel lezende mensen. Mooi te zien hoeveel er in de metro gelezen wordt.
Of gewoon lekker buiten, in de schaduw (van de wind)!
Of de nieuwste roman van Herman Koch – Geachte heer M – net zo’n hit wordt als Het Diner moeten we even afwachten. Naast een Duitse, Franse, Italiaanse en Noorse vertaling die ik eerder fotografeerde, kan ik nu een Spaanse versie aan de verzameling toevoegen: La Cena. In deze Barcelonese boekhandel staat hij gebroederlijk naast landgenoot Kousbroek.
Deze foto lijkt niet veel met boeken of lezen te maken te hebben. Maar schijn bedriegt. Deze winkel in de Calle Santa Anna in Barcelona heeft model gestaan voor de boekwinkel van vader en zoon Sempere uit De Schaduw van de wind. Barcelona ontdekken aan de hand van Carlos Ruiz Zafón is een leuke manier om de stad te leren kennen. Het brengt zijn boeken echt tot leven.
En dat zijn boeken niet alleen populair zijn in Nederland, maar ook nog steeds in Spanje tot de favorieten behoren, laat deze stapels in de échte boekwinkel wel zien.
Een van onze fotoclubleden werkt bij het Tropeninstituut. Voor ons trappen-project mochten we daar een middagje foto’s maken; want trappen hebben ze daar.
Een imposant pand dat je als Amsterdammer meestal links laat liggen. Maar een keer binnen gaat er een wereld open: rijkgekleurd marmer, tropisch hout, monumentale trappenhuizen en vooral immens groot. Het moest ons doen beseffen dat we machtig waren in de koloniën.
Tussen alle grootse pracht en praal vond ik ook een paar – kleine – lezende beeldjes.
