Ik eet vaak passievruchten, lekker friszoet met harde, knapperige pitjes. Heerlijke smaak, maar een onooglijke vrucht. Veel mensen herkennen hem ook niet. ‘Je weet wel, van dat boek’, roep ik er meteen achteraan als ik ze vertel welke vrucht het is. En dat kent dan weer wel iedereen.
De passievrucht is geschreven door Karel Glastra van Loon
‘Je moet een keer naar Roermond’, zei onze tandartsassistente toen ik voor controle was. ‘daar staat een lezend beeld!’ Ze was het toevallig tegen gekomen tijdens haar vakantie en dacht meteen aan mij. (Even ter verduidelijking, ik heb een kleine foto-expositie in de tandartsenpraktijk).
Nu kom ik niet dagelijks in de buurt van Roermond, dus het heeft even geduurd, maar afgelopen weekend kwam het er dan toch van, een dagje Limburg.
Deze Emile Seipgens (1837-1896) was schrijver van korte verhalen en toneelstukken. Hij schreef voornamelijk over Limburg, deels in dialect, deels in de standaardtaal.
Op de hoek Brugstaat – Roersingel staat dit beeld, opgericht door Wijnand Thönissen en Dick van Wijk in 1987.
Als je in het katholieke Roermond bent, moet je natuurlijk ook even de Sint Christoffel Kathedraal in. Katholieken hebben niet direct een leestraditie, maar de boeken in deze kathedraal worden wel voor heel andere dingen gebruikt. Daar zitten de (b)engeltjes met hun billetjes op het boek. Ik hoop dat het een beetje zachte kussentjes zijn.
De aardbeibeet gaat over overspel, woede, wraak, echtscheiding. Kortom ellende na een – zo leek het – ideaal huwelijk. De cursus stilleven, waar we groente of fruit moesten fotograferen, bracht mij op dit idee: stilleven van boektitels. Het heeft weinig met het verhaal te maken, maar geeft de titel wel letterlijk weer.
De aardbeibeet is geschreven door Barbara Voors
Het is Boekenweek. De Boekenweek van Herman Koch. Mooie gelegenheid om weer een vertaling van Het diner aan de verzameling toe te voegen.
Met vertalingen in 42 talen in 55 landen is het nog altijd een van de meest verkochte Nederlandse boeken. Ik fotografeerde het al eerder in Oslo, Rome, Parijs en Zurich. In Lissabon vond ik ‘O jantar‘. Een titel die totaal niet lijkt op de titels van andere vertalingen.
Dit tegelplateau heb ik jammergenoeg niet in het echt gezien, maar ik heb wel dit mooie souveniertje meegenomen uit Lissabon, een klein tegelplateautje. Anna die haar kind leert lezen. Nog mooier werd het tegeltje toen ik over dit tableau las in het boek Het beleg van Lissabon van José Saramago.
‘Raimundo Silva loopt onder de Arco Escuro door en bekijkt in alle rust de donkere ramen die door salpeter zijn aangevreten, vuile gevels, de azulejo’s. Hier is er een met de heilige Anna die haar dochter Maria leert lezen.’
Voor onze fotoclub hadden we deze maand het thema ‘de invloed van het weer op mensen’. Ik zie dan vrouwen voor me met een paraplu, ploegend door regen en wind. Of kinderen die een sneeuwpop maken. Extreme weersomstandigheden. Maar ik hou niet van kou, en regen en wind vind ik helemaal niets. Gelukkig heeft mooi weer ook invloed op mensen. Misschien minder extreem, maar wel zo aangenaam. Deze twee heren zaten lekker in het Portugese winterzonnetje hun krantje te lezen.
Costa da Caparice en Lissabon
Dit jochie kan waarschijnlijk nauwelijks lezen, hij ziet er niet erg geletterd uit naar mijn idee. Dus feitelijk kan het geen lezend beeld zijn. Maar als krantenjongen zorgt hij wel dat anderen kunnen lezen.
Deze krantenjongen bezorgt de kranten op het Praça Principe Real in Lissabon.
Schoonzus Margot stuurt me zo nu en dan foto’s van lezende beelden, foto’s die ze tegen komt op facebook. Tijdje geleden stuurde ze me een kiekje van een lezend beeld in Lissabon. Dus toen wij onze Lissabonvakantie geboekt hadden, ging ik op zoek naar de standplaats van dit beeld. Maar niets te vinden op internet. En ook na twee dagen door de stad dwalen kwam ik het niet toevallig tegen. Gelukkig bood het toeristenbureau uitkomst. Daar herkende iemand het beeld en verwezen ze me naar de overkant van de rivier, de Taag. En die wijk – voor ons gevoel een wijk van Lissabon – heet geen Lissabon meer. Vandaar dat ik niets kon vinden op internet.
Horacio da Silva Loura (1920-2002) was dokter in Lissabon en Costa da Caparice. Als arts zette hij zich erg in voor de minder bedeelden; hij werd ook wel de ‘vader’ van de armen genoemd. Zijn werk werd bekroond met de Medaille van Verdienste. Het beeld staat in Costa da Caparice, Praça da Liberdade en is gemaakt door João Castro Silva, 2013.
Eén ‘lezend’ beeld was ik voor onze vakantie wel op het spoor: een beeld van schrijver en dichter Fernando Pessoa. Het beeld stond beschreven in de reisgids. Het staat voor zijn geboortehuis aan het pleintje Largo de Sao Carlos. Een man met boekenhoofd.
En zo ziet zijn achterhoofd eruit:
Fernando António Nogueira Pessoa (1888-1935) was een van de belangrijkste dichters in de Portugese literatuur.