De Hoge Raad der Nederlanden is de imposante naam van dit instituut, het hoogste rechtsorgaan van ons land. Voor het gebouw een zestal hooggeleerde heren (inderdaad, geen dames). Van links naar rechts zijn dit: Cornelis van Bijnkershoek, Ulricus Huber, Hugo de Groot, Simon van Leeuwen, Johannes Voet en Joan Melchior Kemper.
Achter het glas is een tekst van Hugo de Groot zichtbaar: UBI IUDICIA DEFICIUNT INCIPIT BELLUM (Waar rechterlijke beslissingen te kort schieten, begint geweld).

Twee van deze heren hebben een boek in hun hand (en verdienen dus een eigen plekje om deze website). De anderen zitten eigenlijk een beetje te nietsnutten. 

Hieronder is Johannes Voet (1647-1713), hoogleraar aan de Universiteit Utrecht en Universiteit Leiden. Hij heeft sjans zo te zien!

En hieronder is Hugo de Groot (1583-1645), rechtsgeleerde en schrijver (ja, en van die boekenkist)

In 1939 werden de zes standbeelden – toentertijd de belangrijkste vertegenwoordigers van het recht – geplaatst voor het kantoor van de Hoge Raad, dat toen gevestigd was op het Plein in Den Haag. De beelden werden met iedere verhuizing van de Hoge Raad meeverhuisd.
In 2016 werd het nieuwe gebouw van de Hoge Raad aan het Korte Voorhout geopend, en ook nu verhuisden de zes beelden mee.

Ook deze vondst deed ik bij Open Monumentendag. De preekstoel van de Dorpskerk in Abcoude is prachtige versierd met boek-taferelen.

De zeskantige preekstoel stamt uit ca. 1550. Vijf kanten hebben een voorstelling in houtsnijwerk, waarbij 4 kanten de 4 evangelisten tonen, in het midden de doop van Jezus. Van links naar rechts:

• Mattheus met de leeuw
• Marcus met de engel
• De doop van Jezus door Johannes de Doper
• Lucas met de os
• Johannes met de arend

Hoog torent hij boven de stad uit, deze jonge en eigentijdse dichter die verwijst naar dichter Jacobus Bellamy uit Vlissingen. Met hier op de achtergrond zijn naamgenoot-kerk: de Jacobskerk.

Jacobus Bellamy (1757-1786) was een Nederlandse dichter en schreef onder het pseudoniem Zelandus. Samen met Betje Wolff, ook afkomstig uit Vlissingen, was hij een belangrijk figuur in de culturele en wetenschappelijke kringen van Vlissingen. In die jaren werden in Vlissingen meerdere Verlichte leesgezelschappen opgericht.
Bij het standbeeld staat geschreven: ‘Dichter van het park’. Een jonge en eigentijdse dichter legt een verbinding tussen het heden en het verleden. 

De sculptuur is van Berry Holslag, werd onthuld in januari 2014 en staat op het Ballamyplein in Vlissingen, tegenover het geboortehuis van Bellamy. 

De meeste standbeelden zijn uit steen (of staal of brons) gehouwen en staan er voor de eeuwigheid. Zo niet deze beelden. Ze zijn gemaakt van zand en staan er slechts één zonnige zomer lang. Op het Zandsculpturenfestijn in Garderen vond ik tussen de vele beelden en voorstellingen ook een paar lezende zandbeelden. 

De twee hieronder zijn gewoon jeugdsentiment: De Fabeltjeskrant en Annie M.G. Schmidt.

En dit herinnert ons natuurlijk aan de aardrijkskundeles, de meester voor de blinde kaart.

‘Jan, zullen we niet liever naar de uitgang…?’

Dit beeld kwam ik op het spoor via het tv-programma van de Van Rossems. Zij waren op bezoek in Zwolle, en wierpen een korte blik op het Celeplein. 

Johannes Cele (1350-1417) was rector van de Latijnse school in Zwolle en heeft zich erg ingezet voor de scholing van de minderbedeelde kinderen. Hij wordt omschreven als een strenge leermeester, maar met veel genegenheid voor zijn leerlingen en hij deed er alles aan om arm en rijk toe te kunnen laten. Luie leerlingen werden weggestuurd, maar arme studenten die zich inzetten gaf hij gratis les. 

Een opvallend beeld, waarbij het net lijkt alsof het boek dat hij vasthout uit zijn lichaam komt. Beeld is gemaakt door Eric Claus, 2013.

In Bovenkarspel-Grootebroek kwam ik dit mooie stel tegen. Het staat boven de deur van een huis dat waarschijnlijk een parochiehuis was: het staat tegenover de kerk. 

En in Hoorn zag ik eenzelfde soort mannetje-vrouwtje staan boven het oude Weeshuis. 

Het kan geen toeval zijn dat deze beeldjes heel erg lijken op de beeldjes die ik een paar jaar geleden in Londen fotografeerde. Ook daar prijken ze boven de ingang van een school, ziekenhuisje of weeshuis. En het zijn steevast de vrouwtje die een boek in hun hand hebben.

Deze man schrijft op het water. Ik ben benieuwd naar z’n verhaal. Het wordt vast geen luchtig romannetje. 

‘Baththubs and The man who writes on water’, van de Belgische kunstenaar Jan Fabre is onderdeel van Art Zuid en staat op de Minervalaan.