De OBA op het Oosterdokseiland steekt een stukje naar voren ten opzichte van de andere gebouwen. Je ziet dat goed op deze foto. De gedachte hierachter: de Bibliotheek is als een boekenlegger van de stad. Daar was je gebleven in je verhaal, op dat punt kan je weer verder met lezen.
En voor de OBA is het goed toeven bij mooi weer. De lange bank nodigt uit om erop te zitten of je er lekker tegenaan te settelen met een goed boek.
Ik kom niet vaak op Schiphol en als ik ga vliegen, dan altijd binnen Europa; dus geen paspoortcontrole. En dan vertrek je vanaf het deel waar weinig faciliteiten zijn. Maar dit keer had ik geluk; we gingen een lang weekend naar Londen, en UK is geen ‘Schengen-land’, dus moesten we langs de douane en kwamen we in het grotere deel van Schiphol waar ook de Airport Library is. Het is de enige vliegveld-bibliotheek ter wereld en echt een filiaal van de openbare bibliotheek, met allerhande boeken over Nederland. Je kunt er alleen geen boeken lenen, wel inkijken natuurlijk.
Ga je een mooi museum bezoeken, sta je verlekkerd naar de bibliotheek te kijken. De bibliotheek was gesloten, het was zondag, maar door de glazen deur kon ik toch een paar mooie foto’s maken. Over de collectie van de verzameling kan ik dan ook niets zeggen, maar de vormgeving, en vooral die mooi verlichte planken vond ik prachtig.
De bibliotheek van Museum Voorlinden in Wassenaar
Voor m’n werk heb ik een aantal foto’s gemaakt van onze bibliotheken. Meestal zijn het overzichtfoto’s, maar details zijn soms zo sfeervol, zoals deze reserveringsbonnen in de gereserveerde boeken. Het was vooral het licht dat het ‘m deed.
Op de terugweg van onze Italië-vakantie wilde ik graag langs Lyon. Lyon is een leuke stad, beetje Parijs-achtig maar niet zo groot en massaal. De stad stond al langer om mijn verlanglijstje, maar sinds een tijdje stond hij heel hoog. Ik was namelijk een trompe l’oeil op het spoor van een bibliotheek. Geen echte bibliotheek dus, maar een prachtige muurschildering. Deze is te vinden op de Rue de la Platière.
Verderop in de stad bleek nog een grote trompe l’oeil te zijn, met een boekwinkeltje. Een boekminnende kunstenaar dus. Deze is geschilderd op de Boulevard des Canuts.
Mijn – voorlopig – laatste weekend Parijs heeft weer wat leuke foto’s opgeleverd. Lisa’s jaartje au pair in Parijs zit er op, en daarmee ook onze ‘noodzaak’ om naar de Franse hoofdstad af te reizen. Dit laatste weekend hebben we aangegrepen om nog wat boeken-dingen te bezoeken.
Dit boekenbankje bijvoorbeeld, in een plantsoentje aan de Rue de Seine.
Vorig jaar, aan het begin van Lisa’s jaar Parijs stonden we al een keer voor de Bibliothèque Français Mitterand, een afdeling van de Bibliothèque nationale de France (BnF). Net dat weekend was hij gesloten. Nu was hij wel open. Het is een immens gebouw met vier torens die vier opengeslagen boeken voorstellen richten de vier gewesten. Maar uitnodigend vond ik het niet. Defensief en imponerend van buiten en van binnen groots en somber. En als bezoeker kan je de leeszalen niet in, die zitten achter gesloten deuren. Wel kan je over de gehele begane grond lopen, twee lange gangen met aan het eind een grote open ruimte. Geen boeken of andere media te zien. Wel hier en daar lezende en werkende mensen.
In het warenhuis Au bon marché (waarom dit warenhuis ‘goedkoop’ heet vraag ik me altijd af, de prijzen liggen er hoger dan in de Bijenkorf) hadden we meer geluk met boeken. Een mooie, grote afdeling met zelfs een plankje vertaalde Nederlandse auteurs.
EG staat voor Erdgeschoss, vrij vertaald: begane grond. Dit is de leeshoek in de bibliotheek van Leipzig.
Geen lezend beeld, maar een lezende tekening. Zelfs een analfabeet kan hier de weg vinden.
We waren ook nog in de Deutsche Nationalbibliothek. Er zijn er twee, een in Frankfurt am Main en een dus in Leipzig.
Ik was aanvankelijk verbaasd dat deze Landesbibliothek niet in Berlijn zit, maar dat is toch een beetje een vreemde vraag van een Nederlander. Onze KB zit ook niet in de hoofdstad, maar in de hofstad.
In Groningen zijn we de Bibliotheek even ingelopen. Vooral de toegang vond ik mooi waar dit fraaie alfabet ons welkom heet.
Vroeger was het een rottig schuurtje, nu een piepklein bibliotheekje.
In het kleine bergdorpje Saint Nicolas de Véroce, waar ik al jaren kom, zag ik dat het kleine hutje tegenover de skilift tot bibliotheek was verbouwd.
Met prachtige letters.
En het formaat en de openingstijden waren aandoenlijk. Een hele kleine collectie in een schattig hutje dat drie keer per week een uurtje open is.
Als je goed kijkt zie je een jongetje op het rotsblok zitten, wachten tot hij z’n boeken kan ruilen, straks.
Voor m’n werk foto’s gemaakt in onze nieuwe Bibliotheek. Hoe fleurig!
