Wordt er nu een loopje genomen met het Gheloof, of was het vroeger gebruik dat dames in evakostuum of in negligee de bijbel lazen?
Deze gevelsteen hangt in Gouda, maar lijkt erg de gevelstenen in Amsterdam met bijbellezende dames. 

In de Noorderkerkstraat vond ik dit kleine gevelsteentje. De tekst eronder: Eccie ancilla Domini[sum]: fiat mini secundum verbum tuum. 
De vertaling kreeg ik van de lerares Klassieke Talen van m’n kinderen, het is een bijbels citaat: Zie, ik ben de dienares van God, moge het mij vergaan volgens jouw woord.

In het Begijnhof en op de Spiegelgracht hangen nog twee ‘bijbelse’ gevelstenen. Alhoewel de gevelsteen in het Begijnhof niet zo ingetogen is als het bijschrift doet verwachten. 

Boven een van de poortjes van het Begijnhof houdt de heilige Ursula de wacht. Onder  haar gespreide armen beschermt ze enkele van de ‘11.000’ maagden met wie zij op de vlucht was voor haar vader, de heidense Engelse vorstenzoon Ethericus, die haar wilde uithuwelijken. Het aantal van 11.000 berust vermoedelijk op een foute interpretatie van de oorspronkelijke tekst. Daar stond XI M, waarbij de M als duizend is geïnterpreteerd, maar waarschijnlijk was deze letter bedoeld als afkorting voor ‘martelaren’.
Een van de maagden heeft een bijbelboek onder haar arm.

Sluitsteen boven het poortje van het Begijnhof in de Gedempte Begijnensloot, Amsterdam

In Dorestad – waar nu Wijk bij Duurstede ligt – heeft rond 716 Bonifatius voet aan wal gezet, zo blijkt uit deze gevelsteen. En dat hij een belezen man was, moge ook duidelijk zijn.

Maar hoe zat het eigenlijk met deze kerkhervormer? We kennen hem van Dokkum, niet zozeer van Dorestad. Een rondje langs google en wikipedia levert dit levensverhaal op. 

Dorestad was eind 7^e eeuw een van de belangrijkste handelsplaatsen in Noordwest-Europa. Het lag bij de splitsing van Rijn en Lek, in het land van de Friezen. De stad was eind 7^e eeuw vaak inzet van oorlog tussen de Friezen en de Franken. Rond 719 kwam Dorestad in Frankische handen. Het gebied ten zuiden van de Rijn tot aan de zee werd Frankisch, maar de macht van de Friezen in het rivierengebied ging niet helemaal verloren. Zij bleven baas in het gebied van de Utrechtse Vecht.
Rond die tijd – 716 – verliet Bonifatius (toen nog Winfried geheten) zijn geboorteland Engeland voor zijn eerste missie naar Friesland. Hij wilde de bewoners bekeren tot het christendom door in hun eigen taal tot hen te prediken. Zijn eigen Angelsaksisch (Oudengels) was verwant aan het Oudfries, vandaar deze keuze. De eerste zendingsreis werd een mislukking door de strijd die daar op dat moment gevoerd werd. Winfried werd  gedwongen huiswaarts te keren.

In 718 verzocht hij de paus om goedkeuring om de Germanen te bekeren tot het christendom. De paus gaf toestemming en hij gaf Winfried een nieuwe naam: Bonifatius (hij die het goede doet).

Na het terugdringen van de Friezen, in 719, kon het missioneringswerk worden voortzetten. Bonifatius assisteerde hierbij. Hij werd daarna aangewezen als opvolger van de bisschop, maar Bonifatius gaf de voorkeur aan het missioneringswerk en weigerde. Hierop benoemde de paus hem tot bisschop-missionaris van de Germaanse gebieden om deze zo onder het gezag te brengen van de kerk van Rome. 
Tot zover zijn missiewerk rondom Dorestad.

Om het verhaal compleet te maken – we kennen Bonifatius immers allemaal van zijn dood bij Dokkum – het vervolg:

Bonifatius heeft zijn hele leven in dienst gesteld om het christendom te predikken in Europa. Ook voor het niet-christelijke Friesland heeft hij verschillende pogingen ondernomen de heidenen tot het christendom te bekeren. Als bejaarde kerkelijk leider trok hij in 754 naar Friesland en doopte daar grote aantallen Friezen. Ook belegde hij een bijeenkomst om de bekeerlingen het sacrament van het heilig vormsel toe te dienen. Hij sloeg daarvoor in Dokkum zijn kamp op. Maar in plaats van daar zijn bekeerlingen te treffen, werd hij overvallen door een groep gewapende Friezen die hem op 5 juni 754 doodde, samen met zijn 52 metgezellen.